Groep 8-ers zijn oprecht de leukste kinderen op de basisschool die je les kan geven, zoals ik hier al eerder over schreef in mijn blog verstoppertje. Ik merk dat de kinderen in mijn klas proberen heel groot en stoer te zijn, want je bent de oudste van de school, maar ergens houden ze ook heel erg van dingen die kleine kinderen op de basisschool ook leuk vinden. In de Sinterklaasperiode vinden ook groep 8-ers het nog leuk om pepernoten te bakken en schrijf je als hoofd-item op je verlanglijstje ‘slijm’, zodat je daar lekker met je handen in kan kneden. Wat erg opvalt aan kinderen in groep 8 is dat je merkt dat kinderen letterlijk veranderen, niet alleen lichamelijk, maar ook in gedrag. De een heeft dat dan ook weer in extremere mate dan de ander. Anouk uit mijn klas is zo’n meisje wat extreem aan het veranderen is. Waar ze aan het begin van het jaar veel initiatief toonde, liet blijken dat ze graag een beter eindadvies wilde en serieus en hard wilde werken in groep 8, is de koek nu (eind november) echt op. Waar het begon met niet luisteren naar mijn duo collega en schijt hebben aan de sportdocenten die tijdens de pauze de spelactiviteiten verzorgen, heeft ze sinds vorige week ook schijt aan mij. (Soms moet ik kinderen vertellen dat ze schijt moeten hebben, maar in dit geval absoluut niet). Toen mijn collega vandaag aan Anouk vroeg haar telefoon in te leveren deed ze dat niet, toen ze het opnieuw vroeg reageerde ze alsnog niet. Mijn collega sprak haar rustig aan en zei: ‘Moet ik anders mama bellen, zodat zij dit aan je kan vragen?’ Anouk had schijt en antwoordde: ‘Oh wacht maar ik bel mijn moeder zelf wel!’ Als juf schrok ik toen ik dit hoorde. Ondertussen hadden we toch besloten om de moeder van Anouk naar school te laten komen om het gesprek aan te gaan, vanwege haar brutale gedrag. Toen haar moeder op school was, liep ik naar de klas om Anouk te halen. Op het moment dat ik aan kwam lopen, stormde Anouk met een boos gezicht en tranen in haar ogen de klas uit, smeet de deur achter zich dicht, liep de gang op en gooide een stoel opzij. Ik zeg: ‘Anouk, kom maar even mee, wij hebben geen ruzie, dus je kan rustig met me meelopen. Je moeder is beneden en we willen graag met je praten’. Anouk sjokt met frisse tegenzin met me mee, eenmaal beneden neemt ze plaats aan tafel met haar moeder, mij en een collega. ‘Anouk, waar komt dit gedrag vandaan? Kan je me vertellen wat er vandaag gebeurt?’ Uitdagend kijkt ze naar mij en naar haar moeder en antwoordt: ‘Dat maakt me niet uit, en dat boeit me ook niet.’ Ergens ben ik blij dat ze dit gedrag ook laat zien waar haar moeder bij is, zodat duidelijk is dat het voor vandaag beter is als ze mee naar huis gaat, omdat ze anders de groep op stelten zet. Moeder reageert: ‘Juf, dit doet ze al het hele weekend, ik herken het, mijn zoons hebben dit nooit gedaan, maar kennelijk werkt dit bij Anouk anders…’ Het valt ook niet mee. In dit geval heb ik medelijden met Anouks moeder. Anouk is humeurig, zoekt de grenzen op, en duwt volwassenen van zich af. Allemaal om er maar achter te komen wie ze zelf is en om haar eigen identiteit te ontwikkelen, want dat is wat pubers nu eenmaal doen. Als Anouk naar huis is, kan ik alleen maar hopen voor moeder dat haar pubergedrag snel een andere wending aanneemt en dat zij rustig met haar dochter kan praten. Morgenochtend heb ik opnieuw een gesprek met Anouk in de hoop dat ze tot bedaren is gekomen en inzicht heeft gekregen in haar gedrag. Hopelijk blijft ze niet voor altijd allergisch voor volwassenen.
De naam van Anouk in dit verhaal is gefingeerd. 