Iedereen heeft dat wel eens; je piekert over iets wat je dwars zit. Je ligt er wakker van en je gedachten moeten uit je hoofd. Voor mij werkt schrijven om mijn hoofd leeg te maken. Ik weet van mezelf dat ik op papier vaak sterker over kom, en dingen beter kan verwoorden dan in real life. Ik kan dingen nalezen en ik kan precies opschrijven wat ik voel en denk. Woord voor woord. Als ik dan alles heb opgeschreven en het heb gedeeld met de persoon die mijn gedachten en gevoelens moest weten, dan is mijn hoofd leeg, is mijn stress weg en is er rust en leegte in mijn hoofd.
Op school zie ik dat dit hetzelfde werkt. Het werkt om met iemand te praten over je gevoelens en gedachten. Sommige kinderen bij ons op school krijgen genoeg te verduren. Ze maken dingen mee, die je niemand toewenst om ooit mee te maken. In mijn taak als aandachtsfunctionaris hoor ik soms de meest bizarre verhalen van kinderen. In sommige verhalen die kinderen delen kom je erachter dat kinderen een traumatische ervaring hebben opgedaan. Als ze weten dat zij dan even met je kunnen praten dat ze van je kunnen verwachten dat jij luistert, hun hoort en gezien hebt en je eventueel actie onderneemt, doet dat kinderen vaak goed.
Ook voor volwassenen die ergens mee zitten, helpt het om te praten en hun hoofd leeg te maken. Die ene collega die een probleem heeft en een oplossing zoekt, of de collega die even wil praten omdat deze persoon met de handen in het haar zit. Om je hoofd leeg te maken, moet je af en toe je gedachten ‘for sale’ aanbieden, pas als je hoofd leeg is, heb je ruimte voor oplossingen, nieuwe plannen of gewoon rust in je hoofd. 