De Luizenmoeder

‘Vanaf nu geldt er voor groep 3 een zwaaiverbod, als het zwaaistoplicht op rood staat, mag er niet meer gezwaaid worden…’, hoor ik juf Ank van groep 3 op TV zeggen. Ik moet erom lachen, er zit een kern van waarheid in, het kan vervelend zijn als ouders het begin van je dag verstoren. Maar een zwaaistoplicht?! Misschien zegt dat iets over de creativiteit van leerkrachten, net als het ooit bedachte rode, oranje -en groene ‘praat’- stoplicht in de klas. Bij mij werkt het eigenlijk niet, en misschien wil ik ook wel dat het niet werkt. Kinderen moeten gewoon ten alle tijde hun vragen kunnen stellen. Net als vragen stellen, hoort zwaaien nou eenmaal bij kinderen. Bovenstaande is een fragment uit het nieuwe programma ‘De luizenmoeder’. De moeder in kwestie; Hannah is een ‘busy bee’ een leuke moeder die net even wat anders denkt dan de rest, maar daardoor ook met de harde realiteit wordt geconfronteerd. Er komt onder andere aan bod dat als je als nieuwe ouder binnenkomt, je onderaan begint in de ouderhiërarchie. Je start als luizenmoeder en later kan je je via de MR opwerken naar de ouderraad, wordt er geschetst. Ook dit is best grappig, maar toch denk ik dat het niet helemaal zo werkt. Als je iets wilt, dan lukt het je ook. Als je besluit als nieuwe ouder je kandidaat te stellen voor de MR en de ouderraad en je hart hebt voor de kinderen kom je er wel. Moeder Nancy die de ouderraad leidt in deze serie is in deze positie terecht gekomen door een affaire aan te gaan met de directeur. ‘Zou dit echt gebeuren?’ vraag ik mezelf af. Ik vind het ver gezocht. Ondanks dat ik het een grappige serie vind, kan ik me niet helemaal identificeren met de ouders uit de serie. Ik werk op een school met voornamelijk Islamitische kinderen, maar deze serie heeft een hoog Audi en bakfiets gehalte met voornamelijk hoogopgeleide ouders. Waar ik stiekem heel hard om lach is de scène, waarin de directeur even de klas van de groep 8 juf moet overnemen. Het loopt volledig uit de hand en de directeur heeft geen overwicht. Deze situatie herken ik wel! Inmiddels sta ik 8 jaar voor de klas en heb ik wel eens meegemaakt dat een directrice even de klas moest overnemen en dat twee kleuters elkaar stiekem een ander kapsel aanmaten met een schaar. De ouders destijds waren not-amused. Wat ik me kan voorstellen. Ik zou het ook niet tof vinden als mijn kind opeens met een ander kapsel thuis zou komen. Terwijl ik naar de serie kijk, zit ik thuis op de bank met mijn vriend. ‘Wil je dit echt kijken?’, hoor ik hem zeggen. Hij vindt het stiekem maar niks, en ik begrijp het ook wel. Als je niet in het onderwijs werkt en zoals wij geen ouder van een kind zijn, is het moeilijk te bevatten dat deze situaties zich kennelijk echt voordoen, want de ideeën uit deze serie komen niet uit de lucht vallen. Voor mij is het echter toch iets anders. Ik ben blij dat een serie zoals deze eens onder de aandacht komt. Gewoon om tegen jezelf te kunnen zeggen: ‘Zie je nou wel, dit gebeurt elders ook!’ Of om jezelf als leerkracht eens aan het denken te zetten.