Als IB’er voor gedrag doe ik af en toe spontane klassenbezoeken en soms wordt mij gevraagd op verzoek te observeren. Zo ook in dit geval. Ik loop de klas binnen tijdens de rekenles om een meisje uit groep 3 te observeren. Ik zoek een plekje, zodat ik het meisje goed kan zien. Het meisje heeft tijdens de rekenles ander werk dan de basisgroep in de klas ze werkt uit een boek voor extra verrijking, omdat ze met rekenen al wat verder is dan de groep. De basisgroep doet samen met de juf een klassikale interactieve instructie. De juf stelt veel vragen aan de klas en zoekt constant reacties bij de kinderen, om ze betrokken te houden tijdens de les. Het meisje is druk aan het rekenen en rekent tijdens het werken op haar vingers. Ze werkt ruim acht minuten zeer geconcentreerd aan haar werk, wat best knap is voor een kind in groep 3. Het meisje begint zomaar uit het niets te giechelen. Ik vraag me af waarom. Zou ze haar rekenwerk zo leuk vinden? Dan pakt ze haar kralenketting en gaat daarmee rekenen. Ze schuift de kralen heen en weer. Ze zegt tegen een klasgenootje: ‘Kijk eens naar mijn kralen’. De kralenketting voor het rekenen valt goed in de smaak, denk ik bij mezelf.
Dan zegt de juf tegen de groep: ‘Oké, ga allemaal maar even staan’. Terwijl het meisje niet in deze groep meerekent, gaat zij toch staan. Waarschijnlijk reageert ze op het woordje ‘allemaal’, daar hoort zij natuurlijk ook bij. Best grappig als je als toeschouwer eens meekijkt en letterlijk ziet hoe kinderen denken. De groep gaat tellen en springen met sprongen van vijf en tien.
Terwijl het meisje rekent op haar kralenketting en werkt aan haar eigen rekenwerk, springt zij ondertussen en telt ze hardop mee in sprongen van vijf en tien. Een heel bijzondere gewaarwording. Wanneer dit klaar is gaat zij zitten en zegt: ‘Kijk mijn kralen!’ Dit meisje kan echt multitasken; ze kan haar eigen rekenwerk maken, ondertussen echte sprongen maken en met sprongen van vijf en tien tellen én haar kralen bewonderen.
Als iedereen weer rustig zit, werkt ze weer rustig en stil verder. Ik verbaas me over het meisje, zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik lach en loop de klas uit.
