Je hebt wel eens van die dagen dat het allemaal niet zo loopt in je klas zoals jij dat zou willen. Dat had ik vorige week ook. Donderdagochtend had ik mijn techniekles geruild naar het eerste uur, waardoor mijn klas al enigszins van slag was. Toen we na die les in de klas zaten, startten we met rekenen. Dit ging op zich goed, tot het moment dat we naar buiten zouden moeten, en het opeens keihard begon te regenen. De kinderen in mijn klas waren not-amused, maar ondanks dat wisten zij zichzelf redelijk snel te herpakken. Ongestoord konden we doorgaan met de taalles, we aten samen een broodje en ik stuurde ze naar buiten. Na het buitenspelen begon de ellende. Toen de kinderen met mij terug naar binnen liepen, lieten ze elkaar expres struikelen in de gang. In de klas praatten een aantal leerlingen door me heen. Toen ik ze in de klas vriendelijk verzocht stil te zijn, kreeg ik een grote mond en een bak met pubergedrag over me heen. Langzaam voelde ik me transformeren tot een demogorgon. Voor de mensen die niet weten wat dit is; een demogorgon is een gruwelijk alles etend monster uit de serie Stranger Things. Vijf leerlingen kregen een time out. Een jongen uit mijn klas stak zijn vinger op: ‘Juf waarom bent u eigenlijk zo boos?’ Ik zucht en denk: Eindelijk eens iemand die vraagt naar mijn gevoel in plaats van zoekt naar mijn grenzen. Ik vertel de leerlingen die nog in mijn klas zitten, dat ik het vervelend vind dat bepaalde leerlingen zich niet aan de zelfgemaakte regels houden, dat ik het niet leuk vindt dat wanneer ik een instructie geef er 3 vingers de lucht in gaan en dat ze dan vragen of ze naar de wc mogen, ook geef ik aan dat ik het echt niet tof vindt dat de leerlingen die naar het toilet gaan dan door de school gaan lopen, en ik dan van collega’s moet horen dat ze vragen of ze taakjes voor anderen moeten doen. Daarnaast wordt er door me heen gepraat en is het ‘leuk’ om elkaar expres te laten struikelen. De leerlingen die nog in mijn klas zitten, snappen me wel. Zij beloven me dat ze net zoals ze al deden rustig verder zullen werken. Ik vind het eigenlijk wel heel lief en fijn dat ze aan me vragen hoe ik me voel. De vraag is alleen wat ik met de andere leerlingen ga doen. Ik besluit het voor die dag te laten. Ik heb de juiste beslissing genomen, de leerlingen zijn time-out gegaan in een andere klas. Morgen ga ik met ze in gesprek, zodat we allemaal genoeg tijd hebben om af te koelen en voor dit probleem een oplossing te zoeken.
De volgende dag praat ik met de kinderen. Al snel komt naar boven waar hun gedrag vandaan komt. ‘Juf ik ben zenuwachtig voor mijn eindadvies…’ en ‘Ik moet van mijn moeder Havo halen, maar ik had de vorige keer Basis Beroepsgerichte Leerweg, dus dat gaat me nooit lukken, maar mijn moeder snapt me niet’. Een andere leerling zegt: ‘Ja dat is bij mij thuis ook. Als ik een onvoldoende haal, zegt mijn moeder dat ik dom ben.’ Weer een ander zegt: ‘Mijn broers pesten me daar thuis mee, ze zeggen dat ik dom ben en dat ik nooit zo slim als hun ga worden.’ Sommige van de leerlingen waarmee ik in gesprek ben, beginnen te huilen. Het raakt me. Zij kunnen er niet zo heel veel aan doen. Bij deze leerlingen zijn het opgekropte gevoelens en frustraties die zich uitten in een grote mond hebben en wandelingetjes maken. Ze bieden hun excuses aan me aan, omdat het niet hun bedoeling was om alles op mij af te reageren. Nu ik weet hoe het zit, zal mijn alterego als Demogorgon de komende tijd niet meer terugkeren. Ook geeft een van hen terug: ‘Juf, eigenlijk bent u best wel relaxed!’ 