Jij bent mooi

Deze week kreeg ik een briefje van een meisje in mijn klas. Ze wilde dat ik het direct zou lezen. Dit stond erin:

‘Juf iedereen in mijn familie zegt dat ik dik ben. Ik ben daar zo erg in gaan geloven dat ik op dieet ben. Ik voel me erg onzeker over mijn lichaam, daarom kleed ik me vaak om in de douche van de meisjeskleedkamer. Ik ben bang dat anderen ook gaan vinden dat ik dik ben. Mijn moeder doet hier niks aan, omdat zij het zelf ook vindt. Ik durf dit niet aan mijn moeder te vertellen.’

Als ik het briefje lees, schrik ik. Ik roep het meisje op de gang bij me. Ze is intens verdrietig en huilt en snikt hard. Ik leg een arm om haar heen en troost haar. Het meisje zegt: ‘Juf ik vind mezelf te dik.’ Ik kijk haar aan en zeg: ‘Meid je bent prachtig! Je hebt prachtige ogen, je hebt leuke kleding aan en je ziet er verzorgd uit.’ Het meisje huilt nog steeds. ‘Maar juf iedereen is mooi, knap en slank. Ik ben dat niet.’ ‘Bedoel je die super dunne modellen, die je ziet op Instagram?’ vraag ik aan haar. Het meisje knikt. Ik vertel haar dat zij zich daar niet mee moet vergelijken. Iedereen heeft een ander lichaam. Ik vertel haar dat zij zichzelf niet moet meten aan de meisjes op social media. Ook vertel ik haar dat ze nog niet uitgegroeid is. Het gebeurt vaak dat meisjes in de puberteit onder andere door hormonen wat zwaarder worden. Ik zeg tegen haar dat ze nog aan het groeien is en dat ze nog langer wordt. Ook vraag ik haar wat ze nu doet. Het meisje geeft aan dat zij gezond eet. Ik benoem vervolgens dat zij op school 2 uur gymt en een uur danst en dat ik haar elke dag op de fiets naar school zie komen. Tot slot geef ik haar mee dat ze goed bezig is, maar dat ze zeker niet hoeft te veranderen, omdat anderen willen dat ze er anders uit moet zien of dat ze moet voldoen aan de norm van social media. ‘Jij bent mooi zoals je bent!’, zeg ik tegen haar en ik vraag: ‘Wat wil je dat ik hier verder mee doe, wil je dat ik het met je moeder bespreek?’ ‘Daar denk ik nog even over na juf’, antwoordt ze. Ik geef haar een knuffel en ze loopt de klas in. Toch zit het me niet heel lekker. Ik denk dat ik het gesprek met moeder aanga, uiteraard wel in goed overleg met het meisje en om haar misschien door te verwijzen naar school maatschappelijk werk. Ik hoop dat ze in ieder geval het gevoel heeft dat ze me met me kan praten en dat ze leert om schijt te hebben aan de norm.