Vandaag kwam een collega naar me toe, met haar handen in het haar. Het was al 9.30 uur en een klein Pools jongetje uit groep 1 bleef maar huilen en zich aan zijn moeder vastklampen, omdat hij niet wilde dat ze naar huis ging. Inmiddels zit het jongetje al een paar weken op school, maar het daadwerkelijk op school blijven en wennen verloopt niet zo goed. Het feit dat het al 9.30 uur was zegt genoeg over de situatie. Als IB’er moest ik vandaag even ingrijpen. Het kleine ventje begon een discussie met zijn moeder, deze verzandde in een ‘nie-tak’ (welles-nietes) spelletje. Om moeder te ondersteunen zei ik tegen het ventje: ‘Alle papa’s en mama’s van alle kinderen hier op school, zijn thuis, jouw mama mag nu ook naar huis, ze komt je straks weer ophalen’. Het jongetje werd boos en huilde. ‘Mijn mama is ook thuis’, voegde ik eraan toe. ‘Ik ben hier ook alleen’, zei ik. Het jongetje werd iets rustiger. Uiteindelijk kwam de moeder van het ventje met een oplossing. Om te voorkomen dat hij achter haar aan de school uit zou rennen, zou zij weggaan en moest ik hem vasthouden. Ik stemde in en voorzichtig hield ik het jongetje vast, en knuffelde hem. Moeder liep kordaat de school uit, maar het ventje zette het op een krijsen. Door merg en been ging het en de andere kleutergroepen mochten getuige zijn van het harde gehuil. Hij worstelde zich los en zette het op een rennen, gelukkig had onze conciërge door wat er aan de hand was. Het ventje rende recht in zijn armen, hij tilde hem op en met zijn tweeën probeerden wij het grote verdriet te sussen.
Het is ook niet niks. Ik kan me mijn eerste schooldag op de basisschool nog als de dag van gisteren herinneren. Het was september 1992, bij de kleuters waren ze bezig met het thema Indianen. Met een zigzag wigwam patroon zaten de ramen van de klas tot hoog dicht geschilderd met raamverf (in mijn beleving in ieder geval). Mijn vader bracht me naar school. Doodeng vond ik het. Ik was gestopt met de peuterspeelzaal, omdat ik daar niet op de wc durfde te plassen. Mijn vader was toch thuis, dus echt nodig was het ook niet om te gaan. Maar toen ik 4 was, moest ik toch echt naar school. Met een peuterspeelzaal trauma in mijn achterhoofd, wilde ik mijn vader uitzwaaien, maar ik kon hem niet zien, omdat het raam dicht geschilderd zat. Ik weet nog goed dat de juf mij optilde, zodat ik kon zwaaien. Ik vond het niet leuk en moest huilen. Maar al snel kwam ik erachter dat het eigenlijk best gezellig was op school bij mijn nieuwe juf. Ik weet nog goed dat we de ochtend eindigden met muziek en dat ik het heel erg vond, dat mijn vader kon zien dat ik het super naar mijn zin had en zat te lachen. Geen reden meer om te huilen de volgende dag.
Na 5 minuten heel hard huilen, werd het jongetje rustig. Hij wilde naar de klas. Eenmaal in de klas, pakte hij zijn eten en drinken en ging rustig in de kring zitten. Het leek net of er niks meer aan de hand was. Moeder belde daarna nog ongerust naar school. Zat hij wel in de klas? Was hij al gestopt met huilen? De rest van de dag heb ik niks meer gehoord van het ventje. Hij zal wel, net als ik destijds, vrolijk aan het eind van de dag naar huis zijn gegaan.
