India

In 2009 ging ik samen met een klasgenootje van de Pabo op reis naar Delhi in India met Edukans. In het kader van ontwikkelingssamenwerking gingen we daar lesgeven op verschillende scholen in de slums van Delhi en op het platte land vlak buiten de stad. Deze reis heeft erg veel indruk op me gemaakt en invloed gehad op de persoon die ik nu ben. Het waren juist de kleine dingen die grote herinneren hebben achtergelaten.

Dit begon al bij de aankomst in India. Alles was anders, de bus reed links en we reden linksom rotondes, het enige wat ik hoorde was het constante getoeter van auto’s. Ook viel het mij op, dat vrachtwagens niet alleen vracht vervoerden, maar dat het ook heel normaal is dat er mensen op het dak van een vrachtwagen meeliftten. Ik heb mensen gezien die midden in de nacht met de hand de weg aan het asfalteren waren, mensen die in de berm lagen te slapen en mensen die fietsten op de snelweg. Ik heb mijn ogen uitgekeken, wat een indrukken.

Gedurende de twee weken dat ik India was, moest ik lessen observeren, zelf lessen geven en lessen voorbereiden met Indiase pabo-studenten, om deze ook samen voor een klas uit te voeren. Een aantal dagen gaven we les op de Sanjay Colony school in Delhi.

Ik kan me nog goed herinneren dat we na een lesdag met de kinderen op huisbezoek gingen. De leerlingen van deze school kwamen allemaal uit de slum die naast de school lag. Het is heel bijzonder om te zien hoe deze mensen kunnen leven tussen de vliegen en de open riolering, in de huisjes die vaak maar een oppervlakte van 4 vierkante meter hebben. In het begin vond ik het best heftig om te zien, maar het rare was dat er van deze mensen zoveel geluk afstraalde. Het grootste gedeelte van het leven in Delhi speelt zich op straat af. Veel mensen slapen buiten en de open riolering wordt gebruikt voor het toiletbezoek of om je boven te wassen. Als je ziet dat deze mensen met zo weinig gelukkig kunnen zijn, zouden wij ons in Nederland eigenlijk moeten schamen. Dit zag je ook terug op de scholen. In Nederland had ik al mijn lessen voorbereid en alle materialen in mijn koffer gestopt. De lesmaterialen heb ik in India achter gelaten. Ik liet op de Sanjay Colony school een voorleesboekje, kijkplaten en pennen achter. Alle leerlingen kwamen naar ons toe om ons te bedanken. Er stonden tientallen kinderen om mij heen die mijn hand wilden schudden. De leerlingen bedankten ons en zeiden ons gedag: ‘Thank you madam’, ‘Goodbye madam’. Ook een meisje waar ik eerder op huisbezoek was geweest kwam naar mij toe: ‘Thank you Madam, Goodbye, I’m gonna miss you!’. Op dat moment was ik gebroken, wat een lieve kinderen, en zo dankbaar!

Destijds in 2009 heeft zelfs een simpel bezoek aan de markt indruk op mij gemaakt.  Wanneer je in India over straat loopt, word je vrolijk. Winkels in alle kleuren, evenals de mooie sari’s waar vrouwen in over straat lopen. Het straatbeeld is geweldig.

Het tegenstrijdige hiervan was, dat juist op straat veel armoede te zien is. Kinderen die je vanalles proberen te verkopen om zo hun dagelijkse brood bij elkaar te verdienen. Kinderen worden hier naar mijn idee snel volwassen, omdat ze geen kind kunnen zijn in deze harde wereld. In Nederland zie je nooit een kind dat hoeft te bedelen om zijn eten bij elkaar te krijgen. Dit heeft mijn ogen geopend en mij laten zien hoe belangrijk het is dat een kind vrij kan spelen en naar school kan gaan.

Daarnaast zie je op straat niet alleen bedelende kinderen, maar ook bedelende volwassenen. Deze volwassenen zijn vaak verminkt door mensen die geld aan ze willen verdienen. Het dubbele hieraan is dat je deze mensen graag geld wilt geven, maar dit niet kan doen omdat je weet dat het geld van ze wordt afgenomen door de mensen voor wie ze werken. Op dat moment had ik echt een gevoel van machteloosheid. Je wilt deze mensen een beter leven geven, maar dit is een proces wat jij niet in handen hebt. Dit zat me destijds erg hoog, en dit heeft me veel verdriet gedaan.

Edukans steunt ook een aantal weeshuizen, waar de straatkinderen terecht kunnen. Wij rezen af naar een weeshuis op het platte land van India in Gusbethi. Deze kinderen kregen in dit huis kans op een beter leven, kans om naar school te gaan en weer kind te zijn. Ik organiseerde daar met de andere studenten een spelletjesdag. Ik heb hier destijds zo van genoten dat die dag voor altijd in mijn herinneringen staat vastgelegd. Het is zo mooi om te zien dat deze kinderen plezier hebben! Een glimlach op het gezicht van een kind zegt alles!

De kinderen en mensen daar hebben mijn hart gebroken. Je komt daar met het gevoel iets te doen voor de mensen daar. Je bent onderdeel van ontwikkelingssamenwerking. Feit is alleen wel dat je met het gevoel blijft zitten, dat je nog zoveel moet en wil doen om het leven van de kinderen daar te verbeteren. Ik weet nog goed dat toen ik terug kwam in Nederland ik een gedichtje kreeg van Edukans wat precies dat gevoel omschreef:

‘Welkom thuis…. welkom. Plotseling daar, plotseling hier. Wetend wat je thuis komt doen. Want je hebt een verhaal te vertellen. Jouw verhaal. Over onderwijs, armoede, geluk en kinderen. Je hart zit er vol van. Je lijf is er moe van. Maar je wilt vertellen. Je moet vertellen. Lukt het je? En kun je nu gewoon weer verder? Nee, want er is iets in je veranderd. India heeft je anders gemaakt. Mooier… Want jij hebt het beleefd! Welkom thuis… welkom’

Ik heb hiervan geleerd, dankbaar te zijn voor dat wat je hebt. Ik heb geleerd dat geluk in kleine dingen zit en dat materialistische dingen hierin totaal onbelangrijk zijn. Ik heb geleerd te genieten van elk moment en dankbaar te zijn voor het geweldige onderwijs dat de kinderen in Nederland krijgen. India heeft mij inderdaad veranderd.