Afgelopen vrijdag was een chaosdag voor mij. Op de vrijdagochtend hebben mijn leerlingen les van vakdocenten, wat ervoor zorgt dat ik op die tijd mijn eigen afspraken kan inplannen. Omdat wij bezig zijn met het opzetten van een Vreedzame Wijk in de wijk waar ik werk, zou er voor de opening een rapper naar school komen, om een rap te maken over de wijk met kinderen van vier verschillende scholen. Omdat de Vreedzame Wijk onder andere onder mijn verantwoordelijkheid valt, zou ik deze meneer ontvangen en even bij de rapworkshop blijven. Prima geregeld dacht ik zo.
Om 8.10 uur hebben wij op school altijd een briefing. Hierin worden altijd alle ins – en outs van de dag doorgenomen en de belangrijke mededelingen gedaan. Er werd gemeld dat de leerkracht groep 7 ziek was en dat de creatieflessen niet door zouden gaan, zodat de creatiefdocente groep 7 kon vervangen. Een prima flexibele oplossing, maar laat dat nu net de tijd zijn dat ik de rapper zou ontvangen en bij de workshop aanwezig zou zijn. Snel regel ik een collega die dit klusje even op zich neemt.
Ik haal de kinderen buiten op en loop met ze naar de klas. Ik vertel de kinderen dat de creatiefles uitvalt en dat de helft van de klas bij mij blijft, terwijl de andere helft gaat koken. ‘Juf wat gaan wij dan doen?’ vraagt een van de leerlingen die in het creatief-uurtje bij mij blijft. ‘Jullie gaan mij helpen’, antwoord ik. ‘Jullie mogen mij helpen om zevenhonderd sleutelhangers van een persoonlijk kaartje te voorzien en jullie mogen mij helpen met het maken van een grote puzzel, die eerst nog even afgeschilderd moet worden.’ De leerlingen zuchten. Het lijkt alsof ze er niet zoveel zin in hebben. Een meisje vraagt ondeugend ‘Hoeveel euro krijgen we per uur?’
Wanneer de tijd daar is, gaan de kinderen hard aan de slag met deze klus. ‘Juf, waarom doen we dit eigenlijk?’. ‘Ik heb jullie toch verteld dat we een Vreedzame Wijk gaan openen?’ zeg ik. De kinderen knikken. Daarom hebben we voor de kinderen in de wijk een leuke sleutelhanger, om te laten zien dat zij onderdeel zijn van de wijk. Er verschijnt een lach bij de kinderen. ‘Dus wij krijgen er ook een?’ vragen ze. ‘Ja, jullie ook’, zeg ik. ‘Zo leuk!’ roepen ze in koor. ‘Juf eigenlijk vinden we dit helemaal niet erg hoor, we doen het graag!’ Ik lach, ook de grote puzzel wordt afgeschilderd en in stukken geknipt. ‘Juf, waar is dit dan voor?’ vragen ze. ‘Dit is voor de opening van de thematweeweekse’, antwoord ik. ‘Juf u mag ons wel vaker vragen om klusjes te doen hoor, dat vinden we leuk!’ hoor ik een jongen zeggen. Ik lach en denk, gewoon laten gaan en lol hebben, dan komt alles op z’n pootjes terecht. Een beetje chaos, is zo erg nog niet!
