Sinds ik me bezig houd met de Vreedzame School en Vreedzame Wijk ontmoet ik veel mensen die extreem gepassioneerd zijn in dat wat ze doen en vanuit die mindset mensen met elkaar verbinden. Het gaat niet eens om dat je een bepaalde visie hebt in hoe je dit aanpakt, maar het gaat om uitstraling, passie en open staan voor andere mensen en samenwerking.
Vaak zijn de mensen die dit doen, mensen die gelukkig zijn en die doen wat ze leuk vinden of waar hun hart ligt. Alleen met die mindset kan je verbinding aangaan en ‘de wereld verbeteren’. Ik weet dat jullie als lezers denken dat dit misschien ietwat idealistisch is. Maar dat is het absoluut niet.
De huidige maatschappij, is een maatschappij die zich in mijn ogen snel laat beïnvloeden. We zien iets op het nieuws, vormen ons daar een beeld bij en vinden daar wat van. Doordat er zoveel TV gekeken wordt en mensen zich zoveel richten op social media, ontstaan er ook aannames die misschien niet kloppen. Dit komt onder andere, omdat mensen niet meer ‘echt’ kijken.
Iets wat mij ook heeft getriggerd is een uitspraak die laatst is gedaan in het bijzijn van de Raad van Kinderen bij de gemeente Den Haag. Er werd gezegd: ‘Er is geen verbinding tussen organisaties’. Ik vraag me af op basis van welke informatie deze uitspraak is gedaan. Is dit op basis van negatief nieuws en social media?
Ik wil vragen of iedereen en vooral de politiek hun ogen wil openen. Kijk eens wat minder nieuws en kijk eens wat meer zelf. Er zijn namelijk zoveel mooie initiatieven, zoveel idealisten die denken dat het allemaal anders kan. Ik ontmoet ze dagelijks, dus iedereen zou ze moeten kunnen zien.
Met het ondertekenen van de intentieverklaring van de Vreedzame wijk in zicht, zie ik dat heel veel partijen in de wijk waarin ik werk al samenwerken. De jongerenwerker komt al in de scholen. De middelbare scholen leveren stagiaires op de basisscholen. De gymleerkracht en de jongerenwerker organiseren een voetbaltoernooi voor de kinderen in de wijk. De politie maakt een praatje met de kinderen en laat zien dat ze ook bereid zijn om hulp te bieden en met de kinderen mee willen denken. Er gebeurt zoveel. Kinderen die aangeven graag naar het bejaardentehuis te willen, omdat ze willen dat de mensen daar niet eenzaam zijn. Kinderen die een bouwkeet gaan beschilderen om te zorgen dat vanuit daar op een aantrekkelijke manier vrijwilligers geworven kunnen worden die de statushouders in de wijk gaan ondersteunen en helpen.
Kinderen zijn het idealisme! Zoals ik eerder deze week al schreef, kinderen kunnen creatief denken. Zij zijn nog niet gevormd hierin en denken in oplossingen.
De kinderen bij ons op school geloven in dromen, ze geloven dat ze mensen kunnen helpen. En ze geloven in de toekomst.
Deze week ontmoette ik ook iemand van Resto van Harte. Kinderen en wijkbewoners koken voor elkaar. In dit geval om het eerste contact tussen wijkbewoners, kinderen en statushouders te stimuleren en elkaar te leren kennen. Als mensen elkaar kennen, helpen ze elkaar en zetten ze zich voor elkaar in. En weer zijn de kinderen hier een groot onderdeel van.
Deze week startten wij de thematweeweekse ‘Uit de kunst’. Twee weken lang gaan de kinderen bezig met kunst, om toe te werken naar een kunstmarkt. De opbrengst van deze markt gaat naar de opbouw van een school in Ghana. Een vriend van me bouwt deze school. Alles is super lastig, zeker de politiek en overheid. En het bouwen van de school gaat in babystapjes. Maar is dat erg? Ik denk het niet. Elk succes begint klein, hoe meer mensen zien dat het werk wat je doet goed is, hoe meer mensen er in gaan geloven. Deze olievlek breid zich vanzelf uit. De kinderen bij ons zijn super gemotiveerd om de kinderen in Ghana te helpen en goed onderwijs te bieden. Zo dragen zij hun steentje bij.
Wat ik met dit alles wil zeggen: Vorm geen beeld op basis van aannames. Kijk eens zelf. Doe dat wat je leuk vindt en droom. Houd het optimistische en idealistische kind in jezelf levend. Met deze mindset komen we verder. Er is namelijk altijd een stip aan de horizon waar je naartoe kan werken.
