Getrouwd

Het verhaal begon eigenlijk al toen ik les gaf aan groep 5 in 2014-2015. Een keer kwam mijn vriend naar school om de huissleutel te halen, omdat hij zichzelf had buiten gesloten. De kinderen hadden hem al vaker gezien op foto’s. En die keer was de eerste keer dat ze hem in real life zagen. ‘Juf hij is zo cool! Waarom gaan jullie nog niet trouwen?’ was de vraag die meteen nadat hij mijn klaslokaal was uitgelopen, naar boven kwam.

Anderhalf jaar later, trouwde een collega van me. Zij was destijds de juf van dezelfde groep. De klas vond het geweldig. En weer kwam de vraag van die klas naar mij toe: ‘Juf, wanneer gaat u nou een keertje trouwen?’

Het jaar daarna kwamen diezelfde kinderen weer bij mij in de klas. Inmiddels zaten ze in groep 8. Ik was jarig. Twee dagen na mijn verjaardag vierde ik samen met mijn vriend mijn verjaardag. Ik was ietwat zenuwachtig, want hij had gezegd dat hij een verrassing voor me had geregeld. We zouden iets gaan doen wat we allebei nog nooit gedaan hadden. Met het idee dat we zouden gaan bungeejumpen of iets dergelijks (want dat wilde ik heel graag) fietste ik in de stromende regen naar huis. Toen ik eenmaal de deur open deed, stonden aan weerszijden van de gang kaarsjes en lagen er rozen. Het pad liep tot aan de woonkamer en aan het eind van het pad, zat mijn vriend op zijn knie en vroeg hij me ten huwelijk.

De volgende dag ging ik naar mijn werk. Een aantal collega’s had ik meteen geappt toen ik ten huwelijk was gevraagd. En in de briefing had ik bewust nog even niks gezegd. Tot een collega opeens zei aan het einde van de briefing: ‘Nou kom op Mar! Vertel het nou maar gewoon!’ Met tranen van geluk in mijn ogen vertelde ik dat ik ten huwelijk was gevraagd. De directeur reageerde nog heel droog met: ‘Je hebt wel JA gezegd toch?’ Ik heb om die opmerking hard gelachen. Geweldig!

Diezelfde dag vertelde ik het aan de klas. Ze gingen juichen en applaudisseren. ‘Eindelijk juf, dat werd tijd!’, zei een van de jongens. Er heerste wel wat teleurstelling toen ik vertelde niet meer in ‘hun’ schooljaar te gaan trouwen, maar ze waren zeker weten super blij voor me.

Een paar weken voor de bruiloft gonsde het verhaal door de school. Ik kreeg felicitaties van ouders en een aantal moeders kwam structureel vragen: ‘Hoe staat het met de voorbereidingen?’ en ‘Ben je er klaar voor?’ Ook de collega’s waren nieuwsgierig: ‘Ik ben zo benieuwd hoe je eruit gaat zien!’ ‘Mag ik een foto van je jurk zien?’

Nu is het alweer anderhalve week geleden. En wat hebben wij een super leuke dag gehad. Ik heb de hele dag genoten en het was prachtig weer! Uiteindelijk hebben wij onze dag gevierd in het bijzijn van de directe familie, lekker klein en knus. Een aantal collega’s kwam nog even langs om stiekem ‘te kijken’ te feliciteren. Ik kijk terug op een prachtige dag! Het kon niet beter dan dit! En ik, ik heb weer en mooi verhaal aan mijn klas te vertellen na de meivakantie.