Vroeger toen ik 11 was en naar de middelbare school ging (Ik was een vroege leerling, en nooit blijven zitten), was ik een lief onschuldig meisje. Ik was een beetje mollig, had een schattige boblijn, een pony en niet te vergeten een mooie bijpassende beugel. Ik kwam uit een klein dorpje in Groningen en moest elke dag 16 km op de fiets naar mijn middelbare school in een groter dorp verderop. Ik kwam in een brugklas met allemaal hippe meiden. Ze verfden hun haar, droegen make-up en naveltruitjes. Op de make-up na, mocht ik het van mijn moeder niet. Ik was best wel onzeker hierdoor.
Ik zie nu de meiden bij mij in groep 8 worstelen met diezelfde onzekerheid. ‘Juf wat is mooier bij deze broek? Dit witte shirtje of dit roze vest?’ is een vraag die ik in de gymkleedkamer hoorde.
Sommige kinderen zijn er sinds kort achter gekomen dat ik een eigen blog en Instagram profiel met tekeningen heb. Gevolg daarvan is dat ze me vooral op Instagram zijn gaan volgen. En ja, ik volg dan terug. Maar ik zie hele coole dingen op de Instagram-stories van mijn leerlingen voorbij komen. De meest onzekere meisjes in de klas die thuis experimenteren met make-up, nagellak en het harsen van hun benen. Als ik ze dan vervolgens weer op school zie, verstoppen zei zich in hun capuchon. Allemaal onzekerheid.
Deze week ging ik met een van de meiden het gesprek aan. ‘Waarom verstop jij je nou eigenlijk in je capuchon als ik met je wil praten?’ Ze haalt haar schouders op. ‘Lieverd je hoeft niet zo onzeker te zijn…’ Even twijfel ik over wat ik ga zeggen, maar besluit het toch te doen. ‘Ik heb die filmpjes heus wel gezien hoor, met je nagellak en het harsen van je benen…’ Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Wat had je dan verwacht, dat ik je zou volgen op insta, maar je stories niet zou kijken?’ Ze haalt haar schouders op en lacht. ‘Hoe kan het nou dat je op school zo anders bent?’ ‘Weet ik niet juf…’ ze zucht. Ik vertel haar dat ik het super leuk vindt om haar op een andere manier te zien. Aan haar blik merk ik dat ze het gesprek een beetje raar vindt, maar dat ze het wel fijn vindt om te praten.
Sommige meiden in mijn klas zitten in een onwijze tweestrijd en kunnen hun ‘ei’ thuis niet helemaal kwijt. Want als je puber bent, zijn je ouders natuurlijk totaal niet stoer. Je vindt ze lief, maar zoekt ook je grenzen op en deelt niet alles meer met ze. Ik weet nog goed dat ik stiekem met een vriendinnetje mijn wenkbrauwen ging epileren en dat ik stug naar mijn moeder volhield dat het echt niet waar was. Ondertussen werden mijn wenkbrauwen steeds dunner. Ik heb ze ook in mijn klas op dit moment, meiden met geëpileerde wenkbrauwen met een complete hap die eruit mist, want dat schijnt ook nu weer mode te zijn.
Lieve mama’s er zijn gelukkig genoeg juffen waarbij jullie dochters terecht kunnen. Onthoudt ook dat het een fase is: grenzen opzoeken en je eigen identiteit ontwikkelen. Ik was ook zo, en met mij is uiteindelijk ook alles goed gekomen. Maak je dus vooral geen zorgen!
