Spookhuis

‘Being brave doesn’t mean you aren’t scared. Being brave means you are scared, really scared, badly scared, and you do the right thing anyway’

– Neil Gaiman, Coraline 

Een standaard traditie op het schoolkamp van groep 8 bij ons op school is de BBQ -en spookavond. Normaliter lopen we na de BBQ, waar alle collega’s bij zijn uitgenodigd, als het donker is een spookronde door het bos. Omdat wij dit jaar te weinig vrijwilligers hadden die ons konden helpen met de begeleiding van de kinderen ‘s avonds in het bos, besloten wij het kamphuis om te toveren tot een spookhuis. Om tien uur ‘s avonds moesten alle kinderen het huis verlaten, buiten werd een spookverhaal verteld om hen een beetje op te warmen. Samen met de ‘spoken’ toverden we het kamphuis om tot een horrorplek. Geen enkele lamp was meer aan en het was aardedonker. We schminkten elkaar, en verkleedden ons tot ‘spoken’. In het huis waren twee heksen aanwezig, twee zombies, een gorilla, een scream monster, twee horrorkoks en twee horrorclowns à la IT. Ook ik was verkleed als horrorclown, met het nodige ‘bloed’ in mijn gezicht. Iedereen verstopte zich in het huis, en in tweetallen mochten de kinderen uit mijn klas naar binnen.

Van te voren liepen behoorlijk wat kinderen op te scheppen, dat zij niet bang zouden zijn in het donker. Dat zij niet zouden schrikken en dat ze het ‘saai’ vonden. Eenmaal binnen bleken ze wel degelijk bang. Ik zat zelf verstopt in de schoonmaakkast, achter een krakende deur. Om het spookhuis in te gaan moesten ze langs de kast. Wanneer de kinderen met hun rug naar de kast stonden, sprong ik uit de kast en schreeuwde ik heel hard. Veel kinderen schrokken dusdanig erg, dat ze hun evenwicht verloren en kruipend probeerden weg te komen. Wanneer ze de volgende ruimte ingingen, begonnen stoelen te rollen en liepen ze onder een gorilla door die (echt waar) aan de balken aan het plafond hing (die verwacht je daar natuurlijk niet). In de keuken werden ze achtervolgd door de horrorkoks. Daarnaast ontbraken de spookgeluiden niet… Op onze verstopte mobiele telefoons, klonken enge muziekjes, en eentje werd gebruikt om een motorzaag na te bootsen. Doodeng vonden de kinderen het. Na vijf minuten in het huis, mochten de kinderen weer naar buiten.

Nadat alle 25 kinderen het huis door waren gegaan, en het inmiddels al voorbij middernacht was, was de avond afgelopen. De kinderen vonden het eng, maar geweldig en de reacties waren positief. Ook mijn spookcollega’s vonden het erg leuk om te doen. Nadat iedereen weer afgeschminkt was, en het huis weer opgeruimd, gingen de collega’s en vrienden naar huis en bleven wij met de kinderen in het kamphuis achter. Wonder boven wonder, sliepen alle kinderen vrij snel, en had niemand last van nachtmerries. Ik ben trots op alle kinderen die het spookhuis hebben doorstaan!