Mijn klas is geweldig. Stuk voor stuk allemaal hele leuke kinderen en stuk voor stuk talentvol. Met alle kinderen in mijn klas kan ik leuke gesprekken voeren en heb ik ook echt wel een klik. De een is onzeker, de ander super zelfverzekerd. De een heeft humor en is bijdehand, de ander erg verlegen. Allemaal hebben ze wel ‘iets’. Wat ook leuk is; allemaal zijn ze ergens wel ondeugend, wat ook moet kunnen vind ik, tot op een bepaalde hoogte.
Vroeger toen ik in groep 8 zat, waren deze verschillen er ook, zeker qua karakter. Ik was een meisje wat graag buiten speelde. Als ik thuis kwam was ik een meisje wat haar laarzen aantrok en lekker in de tuin ging spelen en hutten bouwde. Af en toe in een boom klimmen deed ik ook met mijn buurmeisjes, maar absoluut niet met de meisjes uit groep 8. Ik was stoer, maar ergens ook een meisje meisje. Maar van de meisjes in mijn klas moest ik niks hebben. Ik speelde liever met de jongens. Als ik op school kwam ging ik gerust een potje met ze voetballen en als het sneeuwde, was ik er niet vies van om een sneeuwbal (per ongeluk welteverstaan) op de auto van de directeur te mikken. De meisjes uit mijn klas, waren tuttebellen, keken de hele dag tv en speelden met hun hamster, terwijl ze ondertussen aan het make-uppen waren. Zo was ik gewoon niet. Ik vond het moeilijk om aansluiting te vinden, en dus zocht ik het maar bij de jongens en de meiden uit groep 7.
Nu in mijn klas speelt dit ook. Allemaal, stuk voor stuk, super leuke kinderen. Maar chemie is er weinig. Er is chemie binnen de kleine groepjes, maar een groot ontploffingsgevaar als je over de groep praat. Het matcht niet. Er is teveel verschil in prestaties, hobbies en karakter, en daarnaast zijn sommige kinderen erg onzeker. Voor mij een zware klus. Je wilt ze allemaal tevreden houden en allemaal even veel aandacht en liefde geven. Maar wat als je even niet meer weet hoe? En wat als je ziet dat sommige kinderen (zoals ik al eerder schreef) echt klaar zijn met groep 8 en het liefst morgen willen starten in het VO? Soms weet je het als juf even niet meer. Soms voel ik me een goochelaar met een hoge hoed. Elke dag probeer ik een nieuw trucje, maar op een gegeven moment zijn de trucjes op. Soms moet je dan keuzes maken, die je liever niet wilt maken. Soms moet je dan kiezen voor de grote groep die graag wil, terwijl je weet dat de andere kinderen echt niet zo doen, zoals ze doen, om jou te pesten.
Vandaag maakte ik de lastige beslissing, en met pijn in mijn hart, om sommige kinderen voor de laatste paar weken onder te brengen bij mijn collega’s. De chemie in de klas mist en als leerkracht kost het super veel energie om kinderen in hun gedrag te moeten corrigeren. Met pijn in je hart, ga je het gesprek aan met deze kinderen, met wie je allemaal een klik hebt en waarvan je weet wat ze in hun mars hebben. Met pijn in je hart breng je dan een vervelende boodschap: ‘Het gaat niet meer zo, voor mij, voor jou en voor de klas is het beter dat we even uit elkaar gaan, dat we even pauze nemen.’
Voor de grote groep is het fijn, even weer rust, even weer adem kunnen halen en voor mij als leerkracht ook. Nog dezelfde dag, spreek ik een paar van deze leerlingen. Een van hun geeft aan het te snappen en het eigenlijk wel fijn te vinden ‘even wat anders en lekker rustig’. Nu maar hopen dat de rest het ook snapt en begrijpt. Ik wil met alle kinderen het jaar op een gezellige manier afsluiten, en soms is pauze of een time-out tussendoor goed, zodat de frustraties niet te hoog oplopen.
Almost everything will work again, if you unplug it for a few minutes.
Including you…
