Twee weken geleden was ik met twee vrienden op vakantie naar Mallorca. Op een avond op de hotelkamer scrolde ik door mijn Instagram. Sommige oud-leerlingen volgen mij, maar ik hen ook.
Ik zag een filmpje voorbij komen van een van mijn oud leerlingen. Een leerling die twee jaar bij mij in de klas heeft gezeten. In het filmpje zag ik mijn leerling in een wat oudere, grotere versie een flitsende danschoreografie uitvoeren.
Dat hij goed was in dansen wist ik destijds ook al. Wij hebben op school een Leer Kansen Profiel, waarin kinderen vakken volgen voor talentontwikkeling. Dans is daar een van. In de danslessen op school sprong hij er echt uit. Waarin hij in het leren op school een fotografisch geheugen had, zo had hij dat op gebied van dansen ook. Iets foutloos nadansen of zelf een choreografie bedenken en deze onthouden was zijn kracht. In de klas deed hij dit ook. Een keer de landen en hoofdsteden van topografie doorlezen en hij kende het uit zijn hoofd. Omdat deze jongen zo goed kon leren werd hij gevraagd voor de ‘weekenduniversiteit’ voor kinderen. In eerste instantie was hij blij dat hij hiervoor geselecteerd was, maar al snel zat het hem dwars. Ik weet nog goed wat hij zei in een oudergesprek waar zijn moeder bij was: ‘Juf ik weet niet of ik dit wel wil… Ik ben op dansles gegaan, omdat ik er op school achter kwam dat ik dans zo leuk vond. Maar als ik hier naartoe ga, kan ik niet meer naar mijn dansles.’ Ik keek hem aan en zei: ‘Je kan je ook afvragen of je dit nodig hebt. Je hebt een VWO advies, denk je dat dat nog beter wordt als je naar de weekenduniversiteit gaat? Of kies je voor wat je leuk vindt? Je bent een kind hè! Leren doe je op school al genoeg… Ik vind dat je ook tijd moet hebben voor leuke dingen, dus aan jou de keuze…’
Uiteindelijk koos hij ervoor niet naar de weekenduniversiteit te gaan. De rest van het jaar heb ik hem geplaagd met: ‘Niet vergeten hè! Als je later een beroemde danser bent, vergeet dan niet mijn naam op televisie te noemen!’ Elke keer moest hij er ook om lachen, hij kon het volgens mij wel waarderen.
Aan het einde van het schooljaar was er een grote dansvoorstelling in een theater van zijn dansschool. Het hele jaar door danste hij in de weekenden wedstrijd na wedstrijd, met zijn ouders en familie als steun en toeverlaat. De voorstelling was de afsluiting van het dansjaar. Op een middag kwam zijn moeder naar school. ‘Juf ik heb een verrassing voor u. Ik heb voor u twee kaartjes voor de dansvoorstelling van mijn zoon voor volgende week zondag… Neem maar een vriend, vriendin of collega mee, maar ik vind het belangrijk dat u erbij bent.’
Samen met een goede vriend ging ik op mijn vrije zondagmiddag naar het theater. Samen met de vader, moeder, broers en zussen, neefjes en nichtjes van deze jongen vulden we een hele rij op de tribune. Ik heb elk moment genoten van de show. Toen, maar nu nog steeds ben ik blij dat ik hem heb kunnen stimuleren in deze keuze. En wat het nog leuker maakt, is dat hij nu in twee gymnasium zit en nog steeds veel tijd besteedt aan dansen. Op zijn filmpje op Instagram reageerde ik daarom met: ‘Wauw! Follow your dreams! Ik ben zo trots op je!’ Waarop hij reageerde met: ‘Yes! Dank u wel juf Marjolein!’
Ik ben benieuwd naar zijn grote doorbraak, die gaat nog wel komen!
