Nu ik werk als Intern Begeleider heb ik minder persoonlijk contact met de kinderen bij ons op school. Dat wil echter niet zeggen dat het persoonlijk contact dat ik heb, minder leuk is. Ik hou van de spontane uitspraken die kinderen doen als ik ze zie en moet ook vaak erg om ze lachen.
Wie mijn blogs leest en mijn Instagram account volgt, weet dat ik mijn bruine haarkleur heb veranderd, naar een rood violette kleur. Dit is natuurlijk geen vanzelfsprekende kleur en dat vonden de kinderen ook.
Elke ochtend begroet ik de kinderen wanneer ze binnenkomen. Omdat bij de deur waar ik sta, de kleutergroepen zijn, zie ik voornamelijk veel kleuters binnenkomen. De dag nadat ik mijn haar had geverfd, zagen de kleuters en hun ouders dit dus als eerst.
Samen met haar moeder komt een kleutermeisje die ochtend binnengelopen. Als ze mij ziet, staat ze al in de deuropening. Met beide handen pakt ze het kozijn van de deur vast en deinst naar achteren. Ze fronst een wenkbrauw en roept hard: ‘WOOW, WAT HEB JIJ MET JE HAAR GEDAAN!’ Ze blijft zo enkele seconden naar mij staren. Andere ouders beginnen hard te lachen. Haar eigen moeder zegt: ‘Dat kan je echt niet zo zeggen lieverd…’ Ze kijkt haar moeder aan: ‘Maar mama, ik vind het mooi hoor, alleen het is zo anders…’ Lachend loopt ze met haar moeder naar de klas. Ook ik kan alleen maar lachen om deze reactie. Kleuters zijn zo direct en eerlijk. Ze zeggen wat ze denken.
Afgelopen week deed ik samen met twee collega’s klassenbezoeken. Wij doen dit als Instructional Leaders en kijken dus op ons eigen vakgebied naar de collega’s en het lesgeven. Ik keek naar gedrag en groepsdynamiek, een collega naar taal en feedback en weer een andere collega naar expliciete directe instructie. Ook tijdens deze vrij serieuze observaties, zien wij vaak erg grappige spontane acties en reacties van de kinderen. Soms zorgt dat ervoor dat we terplekke even in een lachstuip terecht komen.
Tijdens een les klokkijken van een collega, ging het over de analoge en digitale tijden. In deze les werd onder andere behandeld wanneer je nou kan zien aan de digitale tijd of het over de nacht/ochtend gaat, of over de middag/ avond. De leerkracht zei: ‘Als ik nou opschrijf 4.00 uur. Is dit dan de ochtend of de middag?’ Een van de kinderen reageert: ‘Dat is vier uur in de ochtend juf, want in de middag is het zestien uur.’ Waarop een ander kind reageert: ‘Zo…. vier uur in de ochtend, dat is romantisch!’ Samen met mijn collega’s moet ik hier heel hard om lachen. Hoe komt dat kind erop!
Later die week, loop ik door gang, ik wil het trapgat in lopen en bots hier bijna tegen een jongen uit groep acht aan. Beide schrikken we van elkaar. In zijn hand heeft hij een plastic roerstaafje. Hij kijkt mij aan en zegt: ‘Uhm juf… wilt u dit roerstaafje hebben?’ Ik frons mijn wenkbrauw en moet wederom lachen. Ik reageer: ‘Dus ik bots bijna tegen je op en je denkt dat ik op zoek ben naar ren roerstaafje?!’ De jongen lacht. Beide lopen we verder.
In de gangen kom ik ook vaak kleuters tegen die naar de wc moeten. Soms zien ze mij lopen terwijl ze op de wc zitten. Een jongetje wat net van het toilet af komt, rent zomaar achter me aan, pakt me bij mijn been en geeft me een knuffel. Ik kijk hem aan en zeg: ‘Hé, moet jij niet eerst je handen wassen als je klaar bent met plassen?’ ‘Ohja!’, zegt hij, en rent snel terug naar het toilet om zijn handen te wassen. Ondertussen loop ik verder. Weer komt het jongetje aanrennen, ondertussen met natte handen van het handen wassen. Wederom pakt hij me bij mijn been en geeft mij een knuffel. Ik zeg: ‘Hé, en nu ben ik veranderd in een handdoek, waar je je handen aan kunt afdrogen?!’ Het jongetje lacht: ‘Hihi! JA!!’ En met een grote glimlach remt hij zijn klas in. Ik denk bij mezelf: ‘Oké niet over nadenken. Mijn broek kan gewoon weer gewassen worden…’
‘The best times in life are usually random, unplanned and completely spontaneaous!‘
