Vlak na de kerstvakantie werd ik gebeld door mijn collega of ik een meisje uit haar klas even op kon halen. Het ging even niet, dus ze moest even time-out. Toen ik naar de klas toe liep, zag ik al wat er mis was. Het meisje gromde naar haar klasgenoten. Stond met haar billen te schudden, gooide met gummen door de klas en ze verstopte zich achter het Digibord. Ik pak haar hand, geef haar een knuffel en vraag of ze asjeblieft even met me mee wil lopen. ‘Mag ik bij jou tekenen?’, vraagt ze. ‘Natuurlijk schat…’ antwoord ik. Ze loopt met me mee, rent mijn kantoor in en ploft neer op de grootste bureaustoel die er staat. Ze rolt heen en weer en draait een paar rondjes. Ik geef haar een tekenpapiertje en een pakje kleurpotloden. ‘Mag ik ook muziek luisteren?’ vraagt ze. ‘Dat mag, wat wil je horen?’ ‘Frozen juf!’ Ik zet het nummer let it go aan. Terwijl ze tekent, begint ze hard mee te zingen: ‘LET IT GOOOOOO, LET IT GOOOOOOO…..’ En stapje voor stapje zie ik haar ontspannen en rustig worden. Zachtjes aai ik over haar rug en ik kijk haar aan, terwijl ze door tekent. ‘Wat is er aan de hand, waarom deed je net zo wild in de klas?’ ‘Het gaat niet goed thuis juf. Mama maakt steeds ruzie met haar nieuwe vriend, ik kan daar niet tegen… Ik wil dat het rustig is thuis…’ Het enige wat ik kan doen is haar op dat moment even een knuffel geven. Als ze rustig is breng ik haar terug naar de klas. Het meisje staat al onder toezicht, dus ik besluit deze signalen te bespreken met de gezinscoach.
Drie weken later zit het meisje weer bij mij. ‘Mama is weggegaan juf, ze moest wat dingen overleggen en regelen met papa. Ze is nu op het eiland waar ze is geboren.’ Ik vraag haar of ze mama nog heeft gesproken. ‘Ja alleen via de telefoon. Ik blijf nu even bij oma en weet niet wanneer mama weer terug komt. Dat maakt me verdrietig juf…’ Wederom geef ik haar een knuffel. Als ik haar weer terug breng naar haar klas, besluit ook dit verhaal even te controleren bij de gezinscoach. Deze beaamt het verhaal. Moeder is inderdaad even terug naar het land van herkomst om wat papierzaken te regelen. Voor de rust van het meisje, vind ik het fijn dat ze nu even bij haar oma is. Even weg van de ellende thuis.
Afgelopen week deed ik een lesobservatie bij mijn collega. Als ik binnenkom gooit het meisje weer met gummen door de klas en rent ze heen en weer. Als ik ik de klas ga zitten, pakt ze een stoel en komt naast me zitten. Ze legt haar hoofd tegen me aan en aait door mijn haar. Ook blijft ze me aankijken. Ze bestudeerd mijn gezicht en zegt: ‘Hé jij hebt make-up op…’ en ze raakt voorzichtig mijn wimpers en wenkbrauwen aan. Daarna vraagt ze: ‘Heb je dat altijd? Je moet het er wel afhalen als je gaat slapen hè, anders is het slecht voor je huid.’ Omdat ik besef dat ze even mijn individuele aandacht wil, besluit ik de lesobservatie even te laten voor wat het is en het meisje mee te nemen, zodat haar juf rustig les kan geven.
Als ze bij mij op mijn kantoor is, zegt ze: ‘Ik ga weg juf… Vrijdag ga ik met het vliegtuig naar het land waar ik ben geboren. Papa is daar ook, die heb ik het laatst gezien toen ik baby was. Papa heeft ook een hond met puppy’s en die puppy’s heeft hij speciaal voor mij bewaard. Mama is daar dan ook en ik blijf daar voor altijd.’ Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder. Ik aai haar even door haar haren en geef haar een knuffel. ‘Lieverd, ik ga je dan wel echt heel erg missen…’, zeg ik. ‘Ik jou ook juf… ‘ en ik zie tranen in haar ogen. Na even uitgehuild te hebben, gaan we na een kwartier weer terug naar de klas. Ik geef haar nog een laatste knuffel. Ik bel de gezinscoach, het verhaal blijkt te kloppen. Voor de rust in het gezin, gaat het gezin terug. Ook zodat er contactherstel met hun vader kan plaatsvinden.
Als ik na mijn vrije dag op donderdag weer op school kom is het leeg. Ze is weg. Echt afscheid kunnen nemen heb ik niet. Ik ben blij als ik hoor dat mijn collega’s de kinderen nog een mooi afscheid hebben kunnen geven. Ik hoop voor het gezin, dat alles in de toekomst wat voorspoediger zal verlopen. Dit wens ik geen enkel kind toe, maar voor haar is het beter. Het maakt mijn werk af en toe zwaar, maar ik heb geleerd me bij deze situaties neer te leggen. Ik heb alles voor haar gedaan, wat ik kon.
‘Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren om te surfen…’
