De leukste elementen van mijn werk zijn toch wel de bijdehante uitspraken van de kinderen. Om de haverklap betrap ik mezelf erop dat ik even heel hard moet lachen!
Een tijdje terug sloot ik aan bij een les creatief van mijn collega. Een van de kinderen vroeg iets aan haar, de bijdehante uitspraak die volgde na haar reactie heeft mij doen vergeten wat er gevraagd werd. Ik reageerde lachend naar het kind met: ‘Zo jij bent bijdehand!’ Waarop zij antwoordde met: ‘Ja dat klopt! Dat heb ik van mijn broer geleerd en mijn broer heeft het van papa geleerd!’ Even moest ik naar adem happen, omdat ik zo hard moest lachen om deze uitspraak.
Deze week nog moest ik voor mijn collega een toets afnemen bij een kleuter. Toen ik de klas binnen kwam lopen en vroeg of hij met me mee wilde gaan, zei hij doodleuk: ‘Nee, kom een volgende keer maar terug!’ Vol verbazing zat ik het ventje aan te kijken en al snel schoot ik in de lach.
Toen ik op de trap liep onderweg naar een collega, kwam er een klein meisje voor me staan. Ze zette haar handen in haar zij en keek me heel serieus aan. Daarna vroeg ze: ‘Juf, ik ben het even vergeten, maar hoe heet uw konijn ook alweer?’ Ik lach: ‘Suzie…’ antwoord ik. ‘Aah ok!’ en vrolijk rende ze naar boven, terwijl ik me ondertussen nog steeds afvroeg waar deze opmerking vandaan kwam. Ik kan me ook niet herinneren dat ik het ooit met haar over mijn konijn heb gehad…
Aan het eind van een werkdag loop ik vaak even de teamkamer in om een kopje thee te halen. Terwijl ik binnen loop, staan twee meiden druk te zoeken in de bak met gevonden voorwerpen. Een van de meisjes roept hard: ‘Ja! Hier is ‘ie!’ Ik kijk haar aan, ik kan me nog herinneren dat zij drie weken geleden haar sjaal kwijt was en zie haar trots met haar sjaal in haar handen staan. Ik zeg: ‘Zo, heb je na al die weken zoeken eindelijk je sjaal terug gevonden?’ Het meisje antwoord: ‘Nee, ik had hem al teruggevonden maar was hem ook alweer kwijt geraakt. En nu heb ik hem wéér gevonden!’ En met een grote glimlach op haar gezicht huppelt ze samen met haar vriendinnetje naar buiten.
Onderweg naar een klassenbezoek van een collega, zie ik twee ogen mij aanstaren achter het raampje van een tegen de muur geklapte deur. Ik moet lachen, het ziet er namelijk heel stom uit. Ik steek mijn hoofd achter de deur: ‘Wat doe jij hier?’ vraag ik aan het jongetje wat mij met grote ogen aanstaart: ‘Me verstoppen voor de juf!’, zegt hij. Ik reageer met: ‘Oh, spelen jullie verstoppertje?’ ‘Nee, ze strest mij!’ Om het jongetje af te leiden, begin ik over zijn schoenen, want hij is duidelijk geïrriteerd. ‘Wat heb je toffe schoenen aan, zeg! Zijn deze nieuw?’ ‘Nee hoor ze zijn niet nieuw! Ze zijn al twee weken oud!’ ‘Dan zijn je schoenen toch nieuw!’ zeg ik. ‘Nee!’ antwoord hij en vrolijk rent hij terug naar zijn klas. Kennelijk was dit nodig om hem even te doen vergeten dat hij boos was op zijn juf.
Onderweg naar mijn kantoor, kom ik groep 3 tegen op de gang. Een meisje roept van alles door de gang heen. Als ze mij ziet, zegt ze: ‘Hoi juf! Raak mij eens aan!’ Ik frons mijn wenkbrauwen en antwoord: ‘Hoezo?’ ‘Ik heb ringworm en ik ben héél besmettelijk!’ Ze giert het uit van het lachen en rent achter haar groep aan. Haar uitspraak maakt me enorm aan het lachen, maar toch duik ik gelijk daarna het toilet in om mijn handen grondig te wassen.
Op vrijdagmiddag spelen de kleuters altijd buiten. Een van de kleuters ziet mij vanaf het plein lopen in de gang. Hij rent binnen, komt voor me staan en zegt: ‘Juf mag ik iets vragen? Bent u vertrouwd?’ Ik vraag of hij bedoeld of ik getrouwd ben. Hij knikt met zijn hoofd. Ondertussen komen er meer kleuters bij staan. Ik laat een paar trouwfoto’s zien. Een van de kleuters kijkt mij raar aan. ‘Juf dit kan niet’, zegt hij als hij ziet dat mijn man een donkere huidskleur heeft. ‘Wat kan niet?’ vraag ik. ‘Nou bruin hoort toch bij bruin? En wit hoort toch bij wit?’ Ik lach, ‘Nee hoor, bruin kan ook bij wit…’ antwoord ik. Het jongetje kijkt mij vreemd aan en rent snel naar buiten.
De spontaniteit van de kinderen bij ons op school vind ik geweldig. Het zorgt ervoor dat een dag bij ons op school nooit saai is.
