Ik denk dat veel van mijn lezers bij deze titel denken. ‘Pff Marjolein, wat is dit nu weer? Je schrijft over het onderwijs en wat heeft deze vage term daarmee te maken…’ Deze week maakte ik iets heel bijzonders mee met een aantal kinderen van de school waar ik werk. Om deze blog te snappen, moet ik jullie eerst uitleggen wat Resilience is. Resilience betekent veerkracht.
De snelle groei van steden in Nederland kent veel voordelen, er is bijvoorbeeld meer werkgelegenheid. Maar meer mensen en bedrijven in een grote stad, betekent ook dat er grotere gevolgen zullen zijn bij onverwachte gebeurtenissen. Het is daarom belangrijk om de veerkracht van bewoners te versterken zodat ze beter bestand zijn tegen het onverwachte. Van onverwachte gebeurtenissen kan je leren en er sterker uitkomen.
‘Door bijvoorbeeld te investeren in groen in onze stad verminderen we onze kwetsbaarheid voor hittegolven en hevige regenval én wordt onze lucht gezuiverd en wordt de stad aantrekkelijker, waardoor onze levenskwaliteit er op vooruit gaat.‘ (Bron: resilientthehague.nl)
Een tijdje geleden werd ik eigenlijk per toeval op de hoogte gebracht van Resilient The Hague. Iemand had zich afgemeld en vroeg via e-mail of iemand kon vervangen. Op dat moment was deze dag voor mij nog een beetje vaag begrip. Ik kende de term niet en had eigenlijk ook nog nooit van iets dergelijks gehoord.
Afgelopen donderdag vertrok ik rond 11.00 uur met vier wijkmediatoren / kinderen van onze school naar ‘Resilient The Hague’ in het oude gebouw van het ministerie van Sociale Zaken. Samen met 99 andere steden is Den Haag een van de 100 Resilience steden ter wereld. De Vreedzame School en Wijk vallen onder een van de Resilience strategieën van Den Haag ‘Sterk en Sociaal‘. Binnen een Vreedzame Wijk leer je namelijk om sociaal sterker te worden.
Toen we aankwamen wachtte er een heerlijk lunch op ons. De kinderen sloegen gelijk toe! Heerlijk al die luxe broodje waarbij je eerst moet kijken wat het is, voor je het kan eten. Deskundig werden hier en daar de groene blaadjes van de broodjes verwijderd (rucola sla). ‘Juf ik heb dit er even afgehaald hoor, want ik lust geen basilicum!’
Na de lunch werd zonder enige vorm van spanning en heel serieus door de meiden het eerste exemplaar van de Resilience Strategie van Den Haag aan burgemeester Pauline Krikke overhandigd. Daarna werden zij geïnterviewd door de dagvoorzitter van deze dag over hun taak als school -en wijkmediator in de Vreedzame Wijk. Bij de vraag hoe je mediator werd, wisten de kinderen vol overtuiging te zeggen: ‘Je schrijft eerst een sollicitatiebrief aan juf Marjolein…’, daarbij gingen vier vingers tegelijk mijn kant op. ‘Oh ik zie het al!’ zei de dagvoorzitter. ‘Juf Marjolein zit hier ook in de zaal.’ Ik kon er wel om lachen, maar die minstens 200 ogen allemaal tegelijk op mij vond ik wel een beetje spannend…
In de middag verzorgden de kinderen twee workshoprondes, waarin zij volwassenen hielpen om conflicten op te lossen. En ze lieten zien hoe je mediatie nu precies toepast. De mensen in de workshops mochten eerst via een dierenmetafoor aangeven welk dier zij zijn in een conflictsituatie. Toen een deelnemer volgens de kinderen niet duidelijk genoeg was, werd de vraag gesteld: ‘Kunt u misschien uitleggen welk dier u had gepakt? Want ik begrijp u niet zo goed!’ Ik vind deze houding van de kinderen zo geweldig, zonder schaamte en bloedserieus…
Iedereen die de kinderen vandaag in actie had gezien was laaiend enthousiast. Zo lief, vriendelijk en behulpzaam waren ze. Na afloop kregen zij van de organisatie als bedankje nog een leuk spel en was er een borrel. Toen ik vroeg of de kinderen wilden blijven, zeiden ze: ‘Nee, u had ons Mac beloofd, dus nu gaan we naar de Mac!’
Bij de Mac Donalds aangekomen gingen de kinderen helemaal los. ‘Juf, mogen we gewoon bestellen wat we willen?’ ‘Natuurlijk mag dat!’ Er werden volop burgers, friet en kipnuggets besteld, en alsof dat niet genoeg was, wilden ze ook nog allemaal een gepersonaliseerd ijsje.
Omdat ook de Pride Month in Den Haag was gestart, hingen overal regenboogvlaggen en zo ook bij de Hofvijver. ‘Juf, mogen we alsjeblieft bij die vlaggen nog wat leuke foto’s maken?’ Na een fotoshoot van 45 minuten, stapten we weer in de tram terug naar school. Inmiddels was het al bijna 19 uur ‘s avonds.
Een voor een bracht ik de kinderen thuis. Alle vijf waren we moe. Maar wat was het een ontzettend leuke en gezellige dag met deze toppers van meiden! Ik ben trots op ze, want dit hebben ze maar mooi even geflikt! Kan jij je voorstellen dat jij dit deed op een leeftijd van twaalf jaar?
