Afgelopen vrijdag leek een gewone werkdag. Voor mij was het dat ook. Maar voor de kinderen bij ons op school niet. Het was de dag van het evenement van het jaar: Het schoolreisje.
Rond 9.00 uur liep de hele school leeg. Wat is het dan stil. En gek… Stilte ben je na schooltijd namelijk wel gewend, maar zonder de collega’s is het toch extra stil.
De enige klas in het hele gebouw was groep 8. Gelukkig was ik bij hen meer dan welkom. ‘Lieverd kan je groep 8 helpen met het schilderen van het decor?’ vroeg mijn collega vorige week ‘Natuurlijk!’, was daarop mijn antwoord. En dus ging ik die ochtend gewapend met een kwast en verf aan de slag met de toren van Rapunzel. Deze klas heeft zelf een musical geschreven waar allemaal fragmenten uit bekende sprookjes in verwerkt zitten. De toren van Rapunzel moest nog versierd worden met klimop en rozen. Hier ging ik dus mee aan de slag. Toen ik eenmaal bezig was vroegen de kinderen: ‘Juf mogen wij een serie kijken? De school is toch weg, dus wij vinden dat het kan!’ Heerlijk deze groep 8, een eigen wil, maar altijd duidelijk en goed onderbouwde argumenten om deze wil door te zetten.
Ook had groep 8 een een lunch georganiseerd. Samen met de directeur mocht ik hierbij aansluiten. Ik verheugde me op alle heerlijke buitenlandse hapjes die alle kinderen altijd maken als ze iets mee mogen nemen. Tot mijn grote verbazing trof ik salade, loempia’s, patat, kipnuggets, heel veel chips en gevulde koeken aan. ‘Jongens dit is toch geen lunch?!’ ‘Jawel juf, het is eten! En het is lekker!’ Goed voor een keer is dit zeker niet erg. Braaf at ik tijdens de lunch de salade en een loempia, om vervolgens later in de klas verder te gaan met de chips. Terwijl groep 8 verder ging met het bingewatchen van hun serie, besloot ik nog wat administratief werk te doen op de computer.
Wat een heerlijke dag was dit, lekker rustig, ik heb heerlijk geschilderd, lol gehad met groep 8 en goed kunnen werken aan mijn administratie. Ondanks dat groep 8 niet officieel mijn klas is, zijn het allemaal oud leerlingen van mij. En oh wat een fijne groep en wat ga ik ze ontzettend missen als ze over drie weken na hun eindmusical officieel ‘dag’ tegen ons zeggen. En het is ‘dag’ (volgens mijn collega) omdat het geen afscheid is. Afscheid is voor altijd, en ik weet zeker dat ik deze toppers nog heel vaak ga zien!
