Shit! Verslapen!

Het is vrijdagochtend. Elke werkdag beginnen wij op school met een briefing. Ook deze vrijdag wordt er om 8.10 uur aan het team verteld wat de laatste ins -en outs zijn en waar het team rekening mee moet houden die dag. Alles lijkt te gaan zoals het zou moeten gaan. Ik leid de briefing en daarna wens ik iedereen heel veel succes en plezier op deze laatste werkdag voor het weekend.

Om 8.25 uur gaat de bel, de leerkrachten wachten de kinderen op het schoolplein op en nemen ze dan mee naar het klaslokaal. Nog steeds lijkt alles te gaan zoals het hoort en is er niks bijzonders. Om 8.30 uur gaat de tweede bel; het teken dat iedereen in de klas moet zitten. Verontrust komt er een moeder van een van de leerlingen naar mij toe gelopen. ‘Juf Marjolein, is de juf van groep 5 er niet?’. Verbaasd kijk ik naar buiten. Groep 5 staat inderdaad nog op het schoolplein en er is geen juf te bekennen. Ik loop naar de groep toe, en zeg: ‘Groep 5! Loop maar met mij mee, we gaan naar binnen!’ Ik loop met de kinderen naar de klas, laat ze hun jas ophangen en breng ze naar de gymzaal. Terwijl ik met ze naar gym loop, bel ik de juf van groep 5. Haar telefoon gaat drie keer over, dan hoor ik: ‘Shit, shit, shit, shit!!!!’ Ik moet heel hard lachen. ‘Lieverd je hebt je verslapen!’, zeg ik lachend. ‘Ja ik weet het! Jemig wat stom! Gewoon door mijn wekker heen geslapen.’ Ik hoor de schaamte in haar stem. ‘Doe rustig aan! Ik breng je klas naar gym en ik zie je zo!’

Tijdens het omkleden voor de gymles hebben de kinderen inmiddels allemaal vragen. Als ik de meisjeskleedkamer binnenloop hoor ik: ‘Waar is onze juf? Is ze ziek??’ ‘Nou ik zal jullie eens iets grappigs vertellen! Jullie juf heeft zich verslapen!’ De meiden moeten allemaal giechelen, ook zij vinden het grappig. Vervolgens loop ik naar de jongenskleedkamer. ‘Juf Marjolein, waar is onze juf?’ ‘Maak je geen zorgen…’ zeg ik. ‘Jullie juf heeft zich verslapen!’ De jongens beginnen allemaal te lachen. Vervolgens zegt er een: ‘Haha, wat een goede grap! Zegt ze tegen mij altijd dat ik op tijd moet zijn, is ze zelf te laat!’ En er verschijnt een ondeugende fonkeling in zijn ogen. Alle kinderen uit groep 5 gaan vervolgens met een vrolijk gezicht de gymles in.

Een half uurtje later staat de juf van groep 5 naast me. Omdat ik haar goed ken, lach ik haar nog een keer heel hard uit en zeg: ‘Ken je die mop van de juf die zich had verslapen?’ Ze rolt met haar ogen: ‘Ja lekker ben jij!’ En vervolgens lacht ze heel hard om zichzelf.

Later op de dag ga ik nog even bij haar langs in de klas om te kijken of haar dag verder wel goed verloopt. Haar klas moet lachen als ik binnenkom. Het is natuurlijk ook wel een unieke gebeurtenis zo’n verslapen juf! Een meisje uit groep 5, loopt gelijk op me af: ‘ Juf hoe oud bent u eigenlijk?’ ‘Ik ben 30’, antwoord ik. ‘Kijk eens boos? Ja goed zo, en nu nog een beetje bozer…’ ‘Waarom moet ik dit doen?’ vraag ik. Het meisje neemt niet eens de tijd om mijn vraag te beantwoorden. ‘Normaal hebben mensen van 30 echt vette rimpels en u niet!’ Ik schiet in de lach. Snel lopen ze naar hun eigen verslapen juf. Zij moet hetzelfde doen. ‘U bent 22 en u heeft………… het gelukkig ook niet!’ Ergens wilde ik al aanstalten maken om weg te rennen, omdat ik dacht dat ze zouden zeggen dat zij wel rimpels zou hebben, omdat ze zich verslapen had. Samen moeten we lachen om deze dag en om de kinderen. Een dag in het onderwijs is nooit hetzelfde en in dit geval: ‘Thank god it’s friday!’ Gelukkig staat er een weekend voor de boeg om uit te slapen, zodat we maandag weer vol frisse moed aan de slag kunnen!

‘Verslapen? Daar doe ik niet aan! Soms maak ik van opstaan gewoon een challenge!’