Afgelopen donderdag startte ik een nieuwe mediatorentraining bij ons op school. Acht nieuwe leerlingen naast de bestaande mediatoren bij ons op school. Mijn trouwe volgers weten dat ik vaker over onze schoolmediatoren schrijf; kinderen die worden getraind om conflicten tussen andere kinderen op te lossen.
Bij de start van de training vertellen de kinderen allemaal waarom zij graag mediator willen worden. Krijg je de bal, dan geef je antwoord op de vraag en daarna gooi je de bal naar iemand anders. Een voor een vertellen de kinderen allemaal hun eigen verhaal.
‘Ik was een keer aan het spelen bij het jongerenwerk op woensdagmiddag. Een vriend van mij heeft toen de controller van de spelcomputer gestolen. Ik wist dat. De dag daarna moest ik op een gesprek met de meester van het jongerenwerk en de wijkagent. Ik heb toen eerlijk mijn verhaal verteld en gezegd dat ik wist wat mijn vriend had gedaan. De wijkagent heeft me toen verteld dat ik met dit soort situaties moet uitkijken. Als ik weet dat iemand anders iets gedaan heeft en ik was erbij, dan ben ik medeplichtig en dat wil ik niet meer. Ik wil weten wat ik moet doen als er een conflict is en hoe ik iemand daarbij kan helpen…’
Ik vind het dapper hoe deze jongen zijn verhaal vertelt. Zomaar… aan de andere veertien kinderen die voor hem zitten. Een ander meisje krijgt de bal.
‘Eigenlijk ben ik heel erg verlegen. Ik vind het moeilijk om te praten tegen mensen en kinderen die ik niet ken. Ik wil graag leren om dit niet meer eng te vinden. Ik wil wat stoerder zijn en kinderen die een conflict hebben helpen, zonder dat ik zelf bang of zenuwachtig word.’
Vol bewondering kijk ik haar aan. Ik vind het knap dat ze dit aan de groep durft te vertellen en dat ze zich zo kwetsbaar opstelt.
Een jongen die al vanaf de start bij de training hoort te zijn, komt veel te laat binnen lopen. Hij kijkt me boos aan. ‘Juf ik had toch gezegd dat ik geen mediator meer wil zijn!’ Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Je vertelde me dat je twijfelde, maar daarna ben je er niet meer op terug gekomen. Maar goed, ga zitten, word even rustig, dan praten we hier zometeen even over…’
Een ander meisje in de groep krijgt de bal: ‘Ik ben nog niet zolang in Nederland en gevlucht uit Syrië. Eerst zat ik op een andere school. Nu ben ik hier. Ik wil heel graag nieuwe kinderen leren kennen, ook uit andere klassen. Daarom wil ik graag mediator worden.’
Ik vind het heel mooi om te zien hoe alle kinderen zo open en eerlijk hun eigen verhaal vertellen. Vervolgens geef ik de kinderen een opdracht om actief naar elkaar te luisteren. In tweetallen moeten ze elkaar vragen naar elkaars hobby’s, en hier actief op doorvragen, vervolgens moeten ze de antwoorden samenvatten. Omdat we met een oneven aantal kinderen zijn, vraag ik de jongen die later binnen kwam lopen om bij mij te komen zitten.
‘Wij gaan het even ergens anders over hebben…’ zeg ik. Hij knikt. ‘Juf ik wil gewoon echt geen mediator meer zijn, ik vind het gewoon niet zo spannend meer…’ Ik lach. ‘Ik snap je’, zeg ik. ‘Laten we het even hebben over je leerdoelen. Als je kijkt naar je voorlopige eindadvies, wat heb je dan nu?’ ‘Havo, juf…’ zegt hij. ‘Maar als je kijkt naar je resultaten?’ ‘Tsja, dan is het eigenlijk VWO…’ ‘Oké, waar moet jij aan werken van je eigen juf?’ Even kijkt de jongen weg. ‘Aan mijn gedrag en mijn werkhouding…’ ‘Zou je dat dan ook hier kunnen doen?’ vraag ik. ‘Eigenlijk wel. Ik denk dat dat wel goed voor me is…’ zegt de jongen. ‘Dan nog iets anders, je hebt een broertje in groep een. Wat ben je voor hem?’ De jongen lacht voorzichtig. ‘Ik ben zijn voorbeeld’, antwoord de jongen dan. ‘Ik weet iets leuks!’ zeg ik. ‘Ik heb met de kleuterjuffen gesproken, zei zouden het heel leuk vinden als er ook twee mediatoren in de pauze van de kleuters buiten lopen. Eigenlijk vind ik dat wel een mooie taak voor jou. Je neemt dan een voorbeeldfunctie aan voor je broertje en je werkt aan je gedrag. Dat half uurtje lesstof kan je missen, je haalt dat makkelijk op dezelfde dag nog in…’ De jongen knikt. ‘Dat denk ik ook juf!’ ‘Als ik je dan nu nog een keer vraag of je mediator wilt zijn, zeg jij dan ja?’ ‘Natuurlijk juf! Ik ga meedoen!’
Ik ben enorm trots op deze leerlingen. Allemaal een eigen verhaal, allemaal een eigen mening en allemaal hun eigen leerdoel in het mediatorschap. Wat een zelfinzicht hebben deze kinderen. Ik weet zeker dat zij na deze drie trainingsmiddagen top mediators zullen zijn.
‘Don’t be ashamed of your story. It will inspire others.’
