Een maand geleden hebben jullie kunnen lezen dat ik een collega heel hard heb uitgelachen, omdat zij zich verslapen had. Helaas was ik nu zelf aan de beurt.
Het verhaal begon op zondagavond. Ik ging voor mijn verjaardag uit eten met twee goede vrienden en een vriendin, na het etentje reed ik met deze vriendin naar huis. Onderweg hadden we het over de volgende dag. ´Weet je, ik had laatst zo iets ergs…´zei m´n vriendin. ´Ik moest om 7.30 uur beginnen met werken en werd om 7.27 uur wakker. Tsja ik ging het natuurlijk nooit meer redden om op tijd op mijn werk te zijn, dus nam ik toen maar de eerste twee uur verlof op.´ ´Ja dat heb ik gelukkig nog nooit gehad´, antwoord ik. M´n vriendin vervolgt: ‘Morgen moet ik ook om 7.30 uur opstaan…’ ‘Oh ik bel je anders wel even wakker om 6.00 uur’, zei ik. En dat laatste had ik nooit moeten zeggen.
Met mijn buik vol sushi en na een warme douche ging ik lekker in mijn bed liggen. Ik zette net als anders drie wekkers. Een om 6.00 uur, een om 6.03 uur en een om 6.07 uur. Ik viel als een blok in slaap. De volgende ochtend werd ik wakker door mijn beltoon. Met mijn ogen half open nam ik op en swipete ook gelijk het gesprek weg. Ik leg mijn telefoon weg en leg mijn hoofd neer op mijn kussen. Langzaam kom ik bij bewustzijn en dan schrik ik. Zag ik dat nou goed? Stond er nou dat het 8.10 uur was? Ik druk op de naam die mij net belde, mijn collega van groep 8, ze neemt op en ik hoor. ‘Yow Mar, waar ben je?’ Het duurde niet lang voor het kwartje viel. ‘Oh mijn god, ik lig nog in bed… Ik heb me verslapen!’ ‘Geeft niet schat, doe rustig aan, we zien je zo’, hoor ik haar zeggen. Ik sta op en ren als een gek naar de woonkamer, waar mijn man op de bank zit na een nachtdienst gewerkt te hebben. ‘Jezus waarom maak je me niet wakker! Je ziet toch dat het al 8.10 uur is!’ Droog reageert hij met: ‘Altijd als ik je wakker maak, omdat ik denk dat jij je verslaapt, zeg jij tegen me dat je een studiedag hebt en later kan beginnen, dus ik dacht het zal wel…’ Ergens begin ik het grappig te vinden. Ik kijk naar mijn telefoon, en zie een appje van iemand bij wie ik aanwezig zou zijn in een gastles. ‘Hé ik ben wat later, ik zie je zo!’ Omdat ik er nu om kan lachen, reageer ik met ‘Succes, ik heb me verslapen! Zie je zo 😂’
Als een malle spring ik onder douche, poets m’n tanden, doe mijn make-up (beter laat en knap, dan laat en lelijk, zullen we maar zeggen) en ik spring een half uurtje later op de fiets.
Terwijl ik fiets pak ik mijn telefoon en stuur een voicenote naar mijn vriendin: ‘Schat, weet je wat dus net gebeurt is, ik heb me verslapen. Ik werd gewoon om 8.10 uur wakker, ik zou jou om 6.00 uur wakker bellen! Ben jij wel wakker?’ Ergens voel ik me schuldig. Stel je voor dat zij ook door haar wekker heen is geslapen, of lag te wachten op mijn telefoontje.
Om 9.10 uur loop ik de gastles binnen waar ik aanwezig moest zijn. Ik kan mijn lachen niet inhouden. Ik ben nog niet eens binnen en hoor mijn collega’s zeggen: ‘Goedemorgen schone slaapster…’ Wat gênant is dit zeg.
Terwijl ik in de gastles zit zie ik een appje van mijn vriendin binnenkomen. ‘Hahaha dat meen je niet! Ja hoor ik ben gewoon wakker geworden om 6.15 uur. Ik dacht oh Marjolein is me gewoon vergeten te bellen.’ Gelukkig maar, er is dus geen reden om me schuldig te voelen.
Gedurende dag moet ik het verhaal nog wel tien keer opnieuw vertellen. Iedereen kan er gelukkig om lachen. De meesten hoor ik zeggen: ‘Lekker geslapen? Nou je had het vast nodig!’
Een ding weet ik zeker, dit overkomt me nooit meer en man wat heb ik gelachen deze dag!
‘Ochtenden zijn geweldig. Het is alleen jammer dat ze altijd op een ongelegen moment komen.’
