Het nieuws is er vol mee. Het onderwijs. Afgelopen vrijdag werd er een persconferentie gehouden over de 460 miljoen euro die minister Slob heeft vrijgemaakt voor het onderwijs. Dit bericht werd gevolgd door een bericht dat de onderwijsstaking van 6 november van de baan is. Dit leverde gelijk een nieuwe discussie op, gaan wij als school woensdag wel of niet dicht? In het nieuws en via de verschillende sociale media kanalen gaat de discussie verder. Hoezo is de staking van de baan? Waarom gaat deze niet gewoon door?
Om heel eerlijk te zijn word ik moe van deze discussies over het onderwijs en snap ik alle commotie niet zo goed. Juf of meester word je niet zomaar. Vanuit huis heb ik meegekregen dat je moet doen wat je leuk vindt. Ik werd destijds juf, omdat ik het serieus leuk vond om met kinderen te werken. Inmiddels werk ik zelf niet meer als juf, maar onderwijs is absoluut wel mijn passie. Ik kan mij ook niet vinden in de discussies over het salaris en de werkdruk.
Van het salaris wat ik verdien kan ik mijn huis en mijn boodschappen betalen, en kan ik op vakantie wanneer ik wil. Werkdruk is in mijn ogen een beleving. Ik ben van mening dat je een beleving te allen tijde met de werkgever bespreekbaar kan maken. Eerste prioriteit in het onderwijs is lesgeven, daarna komt de rest wel.
Ik ga elke dag met plezier naar mijn werk, en waarom? Vanwege al die lachende gezichten die elke dag de school inlopen. Als ik bij mijn collega’s les-observaties doe en de kinderen zie lachen, en ze hoor zeggen: ‘Oh yes! Het is gelukt!’ dan weet ik dat mijn collega’s iets bereikt hebben met de kinderen. Kinderen zijn de toekomst en ook de kinderen hebben wij nodig als toekomstige juffen en meesters. Als wij als leerkrachten zelf niet positief zijn over ons beroep, hoe moeten we dan kinderen, middelbare scholieren en toekomstige studenten aan de Pabo enthousiasmeren om juf of meester te worden?
In het onderwijs werken is het leukste wat je kan doen, of je nou leerkracht, intern begeleider, directeur of bestuurder bent, we werken allemaal voor een doel: De toekomst van onze kinderen. En ik noem het bewust ‘onze’ kinderen, want ik denk dat veel juffen en meesters met mij kunnen beamen dat dit niet zomaar een beroep is. Je hebt hart en passie voor je werk en soms voelt het alsof die 20 of 30 kinderen in je klas allemaal jouw kinderen zijn. In sommige gevallen ondersteun je de ouders in de opvoeding, voor sommige kinderen ben jij als leerkracht de veilige haven, sommige kinderen leren doordat jij jouw ervaringen van vroeger met ze deelt en je ze inzicht kan geven, en bij elk kind wat beter wordt in rekenen, taal of vooruit gaat in de sociaal -emotionele ontwikkeling haal jij hier als leerkracht voldoening uit. Het is mooi om te zien, soms ontroerd het je. En weet je, dat komt allemaal door jou!
Als de regering van ons land zich nou structureel zouden uitspreken over de waardering voor het vak… Leerkrachten zijn een belangrijke spil in de opvoeding van kinderen en in de samenleving van de toekomst. Leerkrachten doen ertoe, mogen er zijn en mogen waardering krijgen voor hun werk! En soms is het alleen al voldoende om dit te blijven uitspreken. Vertel elkaar dat datgene wat je doet goed is, vertel als directeur aan je team dat je trots op de leerkrachten bent en op alles wat zij met hun leerlingen bereiken.
Ik ben dan ook blij dat ik werk voor een bestuur en op een school waar dit aan de orde is. Bij mij op school wordt er waardering uitgesproken en dat is een van de redenen dat ik hier al acht jaar werk en de reden die ervoor zorgt dat ik het werk nog steeds leuk vind.
Lieve regering van Nederland, spreek waardering uit voor het vak en wees trots op de leerkrachten. Als jullie dat beseffen komt de rest vanzelf en wordt het lerarentekort door positiviteit vanzelf opgelost!
‘Onderwijs is gewoon leuk, PUNT!’
