Ik zit in de tram onderweg naar een etentje. Ik ben even helemaal van de wereld, ik heb mijn oortjes in en luister naar muziek. Het was een drukke afwisselende werkweek en ik ben blij dat het weekend is.
Een halte nadat ik ben ingestapt stapt er een jongen in, fel groene ogen, getint en een mooie bos krullen op zijn hoofd. Ik kijk hem aan, kijk weg en kijk nog eens… ‘Hé!’ zeg ik. ‘Hoe is het met jou?’ Ik hoef niet lang te kijken want ik weet precies wie deze jongen is. Toen ik les gaf aan groep 4 en later aan groep 5 zat hij bij mij in de klas, in totaal anderhalf jaar. Hij is met zijn fel groene ogen niet te missen. Even lijkt hij met zijn hoofd te schudden, dan kijkt hij nog eens: ‘Hé juf! Gaat goed! En met u?’ Ik moet lachen dat hij me nog steeds juf noemt. Hij zit waarschijnlijk nu in zijn examenjaar en is zeker zestien jaar oud.
Stilzwijgend zit hij tegenover me en ondertussen dwalen mijn gedachten even af naar de tijd dat hij in mijn klas zat. Het was februari 2012 en bijna Carnaval. Ik werkte net een maand in Den Haag en hij zat in mijn klas. Voor Carnaval was er een talentenshow op school. Binnen je eigen klas moest je audities houden en een winnaar kiezen, die dan door zou gaan naar de live-show tijdens Carnaval. Destijds was het nummer ‘Baby’ van Justin Bieber een megahit. Mijn klas besloot dat dat de act was die door zou gaan naar de live show. Het was niet zomaar een act. Ik dacht dat de kinderen het nummer zouden gaan playbacken, maar de jongen met de mooie groene ogen tegenover mij in de tram, wilde persé het nummer zingen, en wilde dan dat een paar meisjes uit de klas op de achtergrond zouden dansen. Zo gezegd zo gedaan. Hij vond het helemaal niet erg om te zingen, want dit was op zondag in de kerk vaste prik. En hij deed het geweldig. Hij zong en danste de sterren van de hemel en ik sleepte met de liveshow met mijn klas de eerste prijs binnen. Wat heb ik genoten van deze act en deze tijd met deze klas. Hij speelde daar een bijzondere rol in.
Dat hij muzikaal was en van dansen hield kon ik overal terugzien. Regelmatig droomde hij weg en hij luchtdrumde dan hele shows bij elkaar. Ook kon hij het niet laten om bij het inleveren van zijn schrift even een dansje te doen.
Ondertussen in de tram, app ik een paar collega’s. ‘Kennen jullie hem nog? Hij zit tegenover me in de tram en is echt geen spat veranderd. Nog steeds die prachtige groene ogen…’ Terwijl mijn tram aanrijdt op station Hollands Spoor staat de jongen op. Hij steekt zijn hand uit en geeft mij een hand. ‘Een heel fijn weekend juf!’ Ik antwoord met: ‘Leuk je weer even gezien te hebben, jij ook!’
Terwijl we dat doen, kijken een aantal mensen ons vreemd aan. Hij steekt minstens een kop boven mij uit, heeft een zware stem en noemt mij juf… Ik vind het geweldig om af en toe oud leerlingen tegen te komen, gewoon om te zien wat er van ze geworden is, en wat misschien nog wel leuker is; ik blijf voor altijd hun juf en zij voor altijd mijn schatten uit mijn klas!
‘The most beautiful things in life are not just things. They are people and places, memories and pictures, they are feelings and moments and smiles and laughter.’
