Afgelopen dinsdag stond ik als inval-juf voor groep 7. De leerkracht was ziek, maar gelukkig wist ik een dag van te voren al dat mijn collega nog niet aanwezig zou zijn. Op maandagmiddag keek ik dus alvast wat groep 7 op dinsdag zou moeten doen. Maandag na schooltijd kwam een van de kinderen uit deze klas naar me toe. ‘Juf volgens mij gaan wij morgen met de klas naar het museum, de meester zei vorige week zoiets…’ ‘Goed dat je het zegt, ik ga het gelijk even uitzoeken’, zei ik. De klas bleek inderdaad op dinsdagochtend naar het museum te gaan. ‘Leuk!’, dacht ik, ik hou er namelijk van om musea te bezoeken.
Het bezoek stond gepland naar Escher in het Paleis, in het centrum van Den Haag. Met de bus werden we opgehaald op school en gelukkig stond de klassenouder paraat om mee te gaan. Het is altijd grappig om te zien dat de leerlingen bij ons op school dit soort uitstapjes niet zo vaak meemaken, zelfs het in de bus zitten is al een uitstapje op zich. De kinderen kijken allemaal uit het raam en vaak hoor ik. ‘Juf kijk!’ en ‘Huh, zijn we nu hier? Mijn tante woont hier in de buurt…’ Bij het museum aangekomen, konden de kinderen van groep 7 niet wachten tot ze naar binnen mochten. Het is een indrukwekkend gebouw. Het oude paleis van koningin Emma. Ooit heeft ze het paleis voor vijftig cent aan de gemeente Den Haag verkocht. De kinderen van groep 7 kunnen dit verhaal bijna niet geloven. Een meisje uit groep 7 stapt naar voren, naar een van de docenten die ons gaat rondleiden. ‘Juf ik heb hier twee euro, kan ik dit paleis dan kopen voor mij en mijn familie?’ Ze meent het serieus, maar helaas is het paleis op dit moment niet te koop.
Voordat we überhaupt het werk van Escher hebben gezien, valt een ding de kinderen gelijk op. In het paleis hangen gigantische kroonluchters van beeldend kunstenaar Hans van Bentem. Ook ik sta ervan te kijken, het is een bijzondere combinatie, het oude paleis met overal bladgoud op de deuren en de leuningen van de trap en de moderne kroonluchters in de vorm van een palet, een wereldbol, penselen en een grote doodskop.
Ik splits de klas in tweeën, want de kinderen krijgen een les in het museum. Als dat eenmaal gedaan is, start de rondleiding langs alle werken van Escher. Het bijzondere van zijn werk is dat veel afbeeldingen in elkaar over lijken te lopen. De kinderen kijken hun ogen uit. We staan stil bij het werk ‘Metamorphose’, een schilderij van 7 meter lang. Het valt de kinderen gelijk op, dat je het kunstwerk van twee kanten kan bekijken. Bekijk je het van de linkerkant, dan zie je andere voorwerpen en dieren, dan wanneer je het van de rechterkant bekijkt. Het is bijzonder hoe alles als puzzelstukjes in elkaar overloopt en in elkaar valt. De kinderen zien een schaakbord, kubussen, een honingraad, larven, bijen, vissen, vogels en een landschap. Ook wordt er uitgelegd hoe Escher aan zijn inspiratie kwam. Hij bedacht vaak twee voorwerpen, dingen of dieren die in elkaar over moesten lopen. Bijvoorbeeld eekhoorn en stoel. Een eekhoorn, woont in het bos, in het bos staan bomen, bomen hebben takken, van de bomen en takken kunnen planken en stokken gemaakt worden en deze kunnen door een timmerman in elkaar gezet worden tot een stoel.
Nu mogen de kinderen zelf aan de slag. We worden meegenomen naar het atelier van het museum. Hier wordt de klas aan het tekenen gezet. Ze moeten twee dingen in hun hoofd nemen die zij met elkaar gaan verbinden in vier stappen. Het lukt de kinderen aardig om hiermee aan de slag te gaan. Een jongetje zit naast me. ‘Juf ik weet echt niet wat ik moet tekenen, ik heb hier zo geen zin in…’ Ik moet lachen om zijn eerlijkheid, dit is duidelijk niet zijn ding. ‘Misschien kan je jezelf als voetballer tekenen die veranderd in Ronaldo.’ Uiteindelijk gaat hij toch maar aan de slag met zijn metamorfose. Terwijl ik zelf ook aan het tekenen geslagen ben, fluistert een van de meiden: ‘Juf, kunt u een foto van ons maken?’ Ik moet wel lachen, ook zij zijn afgeleid en maken liever foto’s. ‘Als we dan toch bezig zijn, kunnen jullie ook even een foto van mij maken met deze mooie achtergrond?’ De meiden moeten lachen en maken ook een foto van mij.
Aan het eind van de les bekijken de kinderen van groep 7 elkaars werk. Vervolgens lopen we samen terug naar de bus die ons terugbrengt naar school. In de bus ga ik bij een viertal kinderen zitten. ‘Wat vonden jullie van dit museumbezoek?’ vraag ik. ‘Pfff, tsja, wat zullen we zeggen… Wat vond u ervan?’ Ik krijg zonder antwoord de vraag gelijk terug. ‘Kan ik hieruit concluderen dat het niet leuk was?’ vraag ik. ‘Nou weet je juf, op zich was het oké. De docent die de les gaf, was eigenlijk gewoon teveel aan het praten en het gebouw was echt vet saai.’ Ik lach, ‘Oh dat vond ik niet hoor, ik vond die kunstwerken onwijs cool. En als jullie vonden dat de docent iets teveel praatte, had je dat op een nette manier heus wel kunnen zeggen. Ik herken wel wat jullie zeggen, maar wat vonden jullie dan van Escher en van de mooie lampen?’ De kinderen geven toe dat dat allemaal best wel oké was. ‘U houdt gewoon van tekenen, daarom vond u het gewoon leuk…’ ‘Ach misschien is dat inderdaad wel zo’, antwoord ik. ‘En om heel eerlijk te zijn, heb ik ook niet alles gehoord wat de museum docente zei, ik was gewoon te druk met al die mooie dingen bekijken…’ ‘Oh! Dat is niet eerlijk!’, roept het viertal. Ik lach. Inmiddels zijn we op school aangekomen, en in de middag worden de kinderen verdeeld over de andere groepen.
Eigenlijk helemaal niet verkeerd een dagje invallen en als extraatje een museum bezoeken. Ik heb genoten van dit gezellige uitje en de klas, ondanks dat het misschien allemaal niet persé hun interessegebied was, ook.
‘Are you really sure that a floor can’t also be a ceiling?’ – M.C. Escher
