De school draait vanaf afgelopen week weer op volle capaciteit. Alle kinderen zijn er weer en veel kinderen vonden het leuk elkaar na hele lange tijd dan eindelijk weer te zien. Afgelopen donderdag stond ik weer voor groep 3, dit was wel even wennen. Alle stoeltjes in de klas waren weer bezet. Mijn stagiaire had de lessen voorbereid en moest de dag draaien, ik zou haar voorzien van feedback. Als je achterin een klas ziet, zie je altijd alles wat je voorin de klas niet ziet. En wat mij al snel opviel is dat in groep 3 de pikorde onder de jongens weer opnieuw bepaald moest worden.
Het begon allemaal achterin de klas. Er werden blikken uitgewisseld tussen drie jongetjes, het bleef niet bij blikken, als er een begon te praten, papegaaiden de andere twee jongens hem na. En dit was niet op de momenten wanneer het stil was in de klas, dit gebeurde op de momenten dat mijn stagiaire bezig was met haar uitleg. Zij werd gelijk in de volle klas op de proef gesteld. Ondertussen ging het papegaaien over in het laten zien van spierballen. Ergens vond ik dit wel erg grappig om te zien, want zoveel spier is er nog niet te zien op de mini-armpjes van groep 3. Het belang van de sterkste moest dus echt even aan de orde komen.
Omdat een van de jongetjes niet zo goed kon meekomen in het laten zien van de spierballen en het papegaaien, werd er een nieuwe strategie verzonnen. Het concurreren. Toen er een stilte viel hoorde ik: ‘Jij hebt neppe Nike schoenen hè! Dat kan ik zien! Die van mij zijn wel echt.’ Waarop een ander reageerde met: ‘Maar ik heb een t-shirt van Philipp Plein…’ Ik verbaas me daadwerkelijk over de uitspraken van deze kinderen en vind het eigenlijk heel erg dat de kinderen op een dusdanig jonge leeftijd hier al mee bezig zijn. Op dat moment besluit ik even in te grijpen en de jongetjes bij me te roepen. Ik benadruk duidelijk dat het niet uitmaakt wat je draagt en hoe je eruit ziet en dat iedereen vooral moet dragen wat hij of zij leuk vindt, van welk merk dat is, dat maakt dan niet uit. De jongetjes houden zich gedurende de rest van de dag redelijk rustig. Zodra er een vrij moment op de gang ontstaat, is het echter weer raak, onder de haantjes van groep 3. Hier en daar worden flinke duwen uitgedeeld. Een van de jongetjes die zich hier al de hele dag totaal niet mee bezig houdt, komt beteuterd naar me toe. ‘Juf hij duwt mij zomaar, ik vind het echt niet leuk’. Ik snap hem wel, vooral als het je allemaal niet zoveel kan schelen en helemaal niet mee wilt in de pikorde.
Ik besluit de jongetjes die hier al de hele dag druk mee zijn, wederom aan te spreken. Tot het eind van de dag houden ze zich rustig. Uit ervaring weet ik wel dat dit gevecht ongeveer twee weken duurt en dat de pikorde op dit moment nog lang niet bepaald is. Kan ik hier boos om worden? Niet echt. Ik ken deze jongetjes. Sommige zijn thuis enig kind en moeten leren omgaan met uitgestelde aandacht en moeten leren delen. Weer een ander heeft het thuis moeilijk en het enige wat hij wil bereiken is aandacht. Daarnaast is het nou eenmaal jongens-eigen en een klas is gebaat bij een goede leider. Ik hoop daarom ook, vooral voor mijn collega die vier dagen voor de groep staat, dat de pikorde na volgende week bepaald is en dat er een jongetje wint, wat de andere jongens positief weet te beïnvloeden. Het positief blijven benaderen van de toekomstige leider, blijft hierin belangrijk. Ook het positief benaderen van de andere jongens (wat dan ook de reden is dat zij dit gedrag laten zien) is belangrijk. Het laten merken dat zij gezien worden, ook in niet materialistische zaken, maar juist in hun talenten is belangrijk, zodat zij zich allemaal goed voelen. Ik weet zeker dat dit gaat lukken!
Remember: ‘Everyone in the classroom has a story that leads to misbehavior or defiance. Nine times out of ten, the story behind the misbehavior, won’t make you angry. It will break your heart.’
