Drie kinderen komen rennend mijn kantoor in. ‘Juf juf! Een meisje uit onze klas heeft een bloedneus! Onze juf vraagt of je wil komen om te helpen want het gaat niet goed!’
Half rennend ga ik achter de meiden aan. Ergens moeten ze een beetje giechelen, want wanneer zie je nou een juf door de gang rennen. Mijn collega staat inderdaad bij een meisje met een heftige bloedneus. ‘Ja dit is al een tijdje zo en het stopt niet. Ik blijf even bij haar, wil jij mijn groep opvangen? De handleiding ligt op mijn bureau. Een les over het bijwoord…’ ‘Yes’ en ik loop naar de klas.
De kinderen kijken me allemaal aan. ‘Juf hoe is het met….’ er is lichte paniek. ‘Blijf maar rustig…’ zeg ik. ‘Alles onder controle. Haar bloedneus werd al minder en ze komt zo naar de klas.’ ‘Het is wel een beetje zielig…’ hoor ik een van de kinderen zeggen. ‘Klopt, maar je kan er niks aan doen. Mijn man heeft het ook best vaak en het komt altijd weer goed.’ ‘Uw man?!’ hoor ik een van de meisjes zeggen. ‘Huh?! Bent u getrouwd?’ ‘Uh ja…’ stamel ik. ‘Maar hè?! Dat betekent dat u ook zwanger bent!’ Ik kijk de klas verbaasd aan en draai me een kwart slag om. ‘Zie ik er zwanger uit?!’ en ik wijs naar m’n buik. Veel kinderen schudden met hun hoofd, terwijl een ander meisje zegt: ‘Jeetje! Als je getrouwd bent hoef je echt niet persé kinderen te krijgen hoor! Juf… sommige kinderen begrijpen het gewoon niet.’ Een van de jongens steekt zijn vinger op: ‘Juf ik weet niet wat het is met deze klas hoor, maar als we een filmpje kijken, het jeugdjournaal of schooltv en er wordt gezoend, gaat de hele klas van: IIIIEEEEUUWWWWW! Ik vind dat zo stom.’ Ik moet hier wel om lachen.
‘Maar lieve groep 5’, zeg ik. ‘Ik kwam hier niet om te praten over trouwen, baby’s en bloedneuzen. Ik kwam hier om jullie een les te geven over het bijwoord.’ Ik doe de uitleg. En de klas begrijpt waar het over gaat. Ze kunnen werkwoorden in de zin prima benoemen en een van de jongens zegt: ‘Aah juf, ik begrijp het, een bijwoord is net als een bijvoeglijk naamwoord, alleen zegt een bijwoord iets over een werkwoord, in plaats van een zelfstandig naamwoord….’ ‘Klopt, dat heb je heel goed opgemerkt’, zeg ik.
Mijn collega komt binnenlopen met het meisje die een bloedneus had. Het is gestopt. Ze kan mee gaan doen met de les. Tegen mijn collega vertel ik wat de klas allemaal gezegd en vertelt heeft. Fijn dat we hier na die heftige bloedneus nog even om kunnen lachen. Geen dag bij ons op school is hetzelfde.
‘What is teaching? Teaching is a chaotic mess of joy and misery, intertwined with moments of pride, confusion and love.’
