Vorige week maandag mocht ik voor het eerst assessor zijn bij het eindassessment van een pabo-studente op Thomas More Hogeschool in Rotterdam. Een hele ervaring.
De vrijdag voor het assessment kreeg ik de eindreflectie die gepresenteerd ging worden toegestuurd via de mail. Ik vond het enorm fijn de reflectie van deze studente te lezen. Heel veel herkenbare punten en ze is werkzaam op een vergelijkbare school als de Petrus Dondersschool waar ik werk. Maar naast dat het reflectieve verslag inhoudelijk erg sterk was, las het ook nog eens lekker weg. Samen met de andere assessor die maandag bij het gesprek aanwezig is, beoordeel ik het verslag voldoende, wat betekent dat het eindassessment door kan gaan.
Als ik maandag de pabo binnenloop is het heel gek om de andere assessor te vinden. Door Corona heb ik veel Thomas More- collega’s alleen nog maar via de mail gesproken en heb ik geen idee hoe ze eruit zien. Ik ga dus op zoek naar de andere assessor. Al snel komt er vrolijk iemand op me afgestapt: ‘Jij bent zeker Marjolein! Ik dacht een nog onbekend gezicht, dus dat kan niet missen!’ Ik moet lachen. ‘Klopt!’ En we stellen ons aan elkaar voor. Samen nemen we even kort de assessment procedure door en leggen we alle spullen klaar.
Wanneer het tijd is om te starten komt de pabo-studente binnenlopen. Trillend van de zenuwen legt ze haar spullen klaar op tafel en ze tovert vier hockeyballen uit haar tas, waar ze allerlei woorden op heeft geschreven. Ik ben benieuwd wat ze daarmee gaat doen.
Nog heel even moet ze wachten voor ze kan beginnen. Haar handen trillen. ‘Ben je zenuwachtig?’ vraag ik. ‘Ja een beetje….’ antwoordt ze. Ze drinkt haastig een paar slokken water en ik zie de spanning op haar gezicht. Ook zie ik lichte tranen in haar ogen. Ik vind het een beetje zielig. ‘Je hoeft niet zenuwachtig te zijn hoor. Je verslag zag er echt top uit! Blijf rustig, komt allemaal goed!’ Ze zucht, en haar zenuwen lijken iets te zakken.
Dan is het tijd om echt van start te gaan. De studente begint haar verhaal te vertellen en legt uit waarom ze de hockeyballen mee heeft genomen. Zelf hockeyt ze en heeft daar veel van geleerd: samen spelen, het belang van bewegen, het sociale aspect, relatie met je medespelers, autonomie en competentie, maar vooral de veiligheid die zij heeft ervaren toen ze als tienjarig meisje startte bij haar club in een team, waar iedereen elkaar al langer kende. Gedurende het gesprek hangt ze haar hele visie op aan hockey en mogen wij als assessoren haar kritische vragen stellen. Hier weet ze wel raad mee en ze weet de ene na de andere vraag heel goed te onderbouwen. Het is een erg fijn gesprek en ondanks dat ze in het begin enorm zenuwachtig leek, waren die zenuwen na vijf minuten al volledig verdwenen. Na een assessment van 45 minuten ronden wij het af en de studente mag even de spreekruimte verlaten, zodat wij kunnen overleggen over haar beoordeling.
Beide zijn wij het er over eens dat zij op de verschillende onderdelen die we hebben aangekaart achten en negens scoort. Wanneer we haar gemiddelde gaan berekenen komen we uit op een 8,6 en dus is haar eindcijfer een 9.
Na 15 minuten roepen we haar terug en bespreken we het assessment na. ‘Ik vind het mooi om te zien dat je zo’n duidelijke visie hebt. In je reflectieverslag behandel je een aantal onderwijsvernieuwingen en onderbouw je deze met je eigen visie. Hierin ben je kritisch en je neemt niet zomaar alles voor lief aan. Je onderbouwt met voors- en tegens. Als ik jou in mijn team op school zou hebben, dan zou ik tegen je zeggen: Probeer dit eens uit, kijk of je het wat vindt en presenteer het vervolgens aan het team om te kijken of we hier op school iets mee kunnen.’ Er ontstaat een vrolijke lach op het gezicht van de studente. ‘Heb je ambities om door te groeien in het onderwijs?’ vraag ik. ‘Ja dat wel, alleen nu nog niet, ik wil eerst een aantal jaar voor de klas staan en ervaring op doen.’ antwoordt ze. ‘Ik zie namelijk in jou wel iemand die in het management team van een school past’, ga ik verder. ‘Juist, omdat je zo kritisch bent, denk ik dat jij af en toe wel een discussie op gang kan brengen en dat is op school heel fijn om weloverwogen keuzes te maken.’ De studente kijkt me verlegen aan ‘Dank je wel, wat lief’ , antwoordt ze.
Als het gesprek klaar is en alle papieren ondertekend zijn, appt ze gelijk haar ouders met het mooie nieuws dat ze is afgestudeerd. Stralend loopt ze de spreekruimte uit. Nederland is weer een hele toffe juf rijker!
‘Take pride in how far you’ve come. Have faith in how far you can go. But don’t forget to enjoy the journey.’
