Ik kan niet anders zeggen dan dat ik altijd vrij onzeker ben geweest, niet alleen over mijn gewicht, zoals je kon lezen in mijn vorige blog, maar ook over mijn uiterlijk.
Op de middelbare school begon ik met het dragen van make-up. Mascara, eyeliner, lipgloss. Maar hoe vaker ik het droeg, hoe onzekerder ik werd als ik het niet op had. Ik begon me te schamen voor hoe ik eruit zag. Hoe ouder ik werd, hoe meer de puberteit om de hoek kwam kijken en daar horen puistjes bij. Naast dat ik er alles aan deed om deze te bestrijden, zeep, crèmes, medicijnen, ging het niet weg. En dus kwam er ook foundation om de hoek kijken. Soms zelfs foundation in een verkeerde kleur. Te licht en soms te donker. Het werd er niet mooier op. Steeds meer ging ik experimenteren met make-up en hoe meer ik experimenteerde, hoe meer make-up ik ging dragen.
Door mijn onzekerheid, was het gemakkelijk om make-up letterlijk te gebruiken als masker. En hoe meer ik gebruikte, hoe moeilijker het was om zonder make-up de deur uit te gaan. Het lukte me gewoon niet meer. Mijn make-up ging op naar de sportschool en naar pyjama ontbijtjes met familie. Zelfs als ik aan het chillen was op de bank, en er iemand spontaan langs kwam, ging ik naar het toilet om toch in ieder geval even snel wat mascara op te doen of een puistje te camoufleren. Ik kon gewoon niet meer zonder.
Toen ik een keer de stoute schoenen aantrok en naar de sportschool ging zonder make-up en ik een bekende tegenkwam en beleefd groette, werd ik niet herkent. Het hoorde dus bij mij en zonder make-up door het leven gaan was geen optie. Steeds meer mensen begonnen echter te vragen: ‘Hoe zie jij er eigenlijk uit zonder make-up? Ik heb jou nog nooit zonder make-up gezien!’ Als ik foto’s liet zien, kreeg ik tot mijn verbazing hele positieve reacties. Nu moest ik alleen mezelf nog overtuigen.
Beetje bij beetje bouwde ik het af en de positieve reacties bleven komen. Het enige waar ik echt ontevreden over was, waren mijn wenkbrauwen. Door het vele epileren en experimenteren met verschillende vormen toen ik ongeveer dertien jaar was, was daar echt niet veel meer van over. Deze heb ik daarom met permanente make-up laten doen. Ik ben er heel blij mee, want het ziet er heel natuurlijk uit. Ik durf nu zonder make-up de deur uit. Het is zelfs zo, dat ik niet weet hoe snel ik het moet verwijderen als ik het wel heb gedragen. Mijn make-up draag ik vaker niet dan wel, en het enige wat ik gebruik is beetje mascara, af en toe eyeliner (alleen als ik er zin in heb) en een leuke lippenstift. Mijn huid is er extreem veel beter uit gaan zien, sinds ik geen foundation meer gebruik.
Door alle positieve reacties van mijn man, familie en vrienden, heb ik deze stap durven nemen. Door jullie eerlijkheid weet ik wie ik ben en dat ik mooi ben zoals ik ben. Dank je wel daarvoor!
Boodschap voor alle jonge meisjes en tegenwoordig ook jongens: Jij bent mooi zoals je bent. Make-up is super leuk om mee te experimenteren, maar zorg ervoor dat het nooit een masker is om niet te laten zien wie je bent. Je huid goed verzorgen is belangrijker, dan je huid camoufleren en vol smeren met dingen die niet goed zijn. Word niet onzeker van wat anderen van je uiterlijk vinden, er is niemand zoals jij. Jij bent uniek en het gaat erom wat jij van jezelf vindt!
‘Beauty begins the moment you decide to be yourself.’ – Coco Chanel
