Mijn eerste week als waarnemend directeur is goed verlopen. Ik vind het allemaal best spannend en in mijn hoofd had ik allemaal doemscenario’s bedacht. Gelukkig kwam ik al heel snel tot de conclusie dat dat nergens voor nodig was en dat mijn vorige directeur me echt goed had ingewerkt. Ook kwam ik erachter dat heel goed kunnen plannen in deze baan key is. Want het was gelijk druk!
Gedurende de week kwam ik verschillende dingen tegen, contracten wijzigen, de eerste ziekmeldingen, vervanging regelen, ouders die even een korte overdracht wilden doen na de vakantie, want niet bij alle ouders was deze fijn verlopen. En verder heel veel aanmeldingen van nieuwe kleuters. Er blijken veel nieuwe gezinnen in de wijk te zijn komen wonen en toch ook aardig wat kinderen die een schoolswitch doen. Voor ons is dat natuurlijk super positief, want kennelijk staat de school goed aangeschreven in de wijk. Toch is het leukste aan het werken op school, het contact met de leerlingen.
En of dit contact met leerlingen nou op een positieve of negatieve wijze plaatsvindt, maakt niet zoveel uit. Gelijk de eerste week deed zich een heftig incident voor op school. Normaliter zou ik, als er niet al heel veel speelde rondom dit kind, gelijk overgaan op gesprek en een schorsing. In dit geval leek mij een goed gesprek (zonder schorsing) een betere oplossing. Voor nu leek dit ook wel even voldoende. Als het thuis allemaal niet lekker loopt, er problemen zijn met je broer, je vader en je stiefvader en je verkeerde vrienden hebt, dan is het logisch dat het met een kind niet zo lekker loopt. Het allerbelangrijkste is, dat ze dan niet ook het vertrouwen in school verliezen. Ik heb er dus bewust voor gekozen, deze leerling het vertrouwen te geven dat hij nog steeds welkom is op school, ik heb hem geprobeerd verantwoordelijkheid te geven voor datgene wat hij had gedaan en hem meegegeven dat als er iets is, hij altijd bij ons op school terecht kan om te praten. En gelukkig kreeg ik van zijn groepsleerkracht en de bovenbouw coördinator terug dat hij dit ook echt doet, en daar ben ik dan ook erg blij mee.
Zoals ik net al beschreef hebben we veel nieuwe kinderen op school. Super leuk! Vooral als ze jou nog niet kennen. Toen ik bij mijn collega’s in groep vier was, kwam een nieuwe leerling daar iets langs brengen. Toen ik hem zag, zei ik: ‘Hé jou ken ik nog niet! Ben je nieuw hier op school?’ ‘Ja!’ zei het jongetje vrolijk. ‘Ik ben Adam!’ ‘Welkom op school Adam, ik ben juf Marjolein en ik ben tijdelijk de directeur hier op school.’ Hij keek me met grote ogen aan en zette twee grote stappen naar achteren. Kennelijk had hij het idee dat hij bang moest zijn voor een directeur of had hij heel iemand anders verwacht. ‘Lieve schat, ik bijt niet hoor! Ik ben best lief!’ Het jongetje lacht, toen lachten we even samen. ‘Oké, doei juf!’
Gelukkig is dit niet de standaard reactie van de kinderen op school. De kinderen die me kennen, groeten me vrolijk, lachen, of rennen langs mijn kantoor: ‘Hallo juf Marjolein! Hallo directeur juf Marjolein!’ Ik houd er wel van. Het is voor iedereen, zowel voor de ouders, de kinderen en de collega’s even wennen, maar gelukkig gaat het, so far so good!
PS. Wisten jullie trouwens dat dit mijn tweehonderdste blog is? Dank jullie wel voor het lezen allemaal de afgelopen (bijna) 3 jaar. Dat er nog maar vele mogen komen!
‘Life is not about expecting, hoping and wishing, it’s about doing, being and becoming.’
