Het is een dinsdagochtend. Een collega staat al een tijd in de file. Hij is niet op tijd om de gymles te geven. Door de juf die het eerste uur gym heeft met haar klas, wordt gevraagd of ik heel even bij de klas wil blijven tot de gymmeester er is. Natuurlijk wil ik dat.
Ik loop door de meisjeskleedkamer de gymzaal in en een voor een druppelen de kinderen van groep drie binnen. De juf van deze klas doet de deur open: ‘Zo grappig, de kinderen zeiden net dat er een groot meisje door de kleedkamer liep.’ Ik moet lachen. Hierop volgt een heel gesprek in de gymzaal.
‘Ja, want jij bent een meisje’, zegt een van de kinderen uit groep drie tegen mij. ‘Ik ben een meisje’, vraag ik, ‘of ben ik een mevrouw?’ ‘Nee jij bent een meisje’, wordt er heel stellig gezegd. Een ander kind uit groep drie begint een discussie. ‘Nee, ze is een mevrouw, want ze is ouder dan wij.’ ‘Ja’, zegt een van de jongetjes uit deze klas, ‘dat vind ik ook.’ ‘Wat jullie zeggen klopt niet… ZE IS EEN JUF!’ Ook hierop wordt weer gereageerd: ‘Nee, hoor ze is geen juf, want ze heeft geen klas. En dan ben je geen juf. Alleen juffen hebben een klas.’ ‘Maar ik ben nu toch bij jullie’, zeg ik. ‘Dan ben ik toch een juf?’ ‘Nee, u bent directeur.’ ‘Ja, dat klopt wel zeg ik. Sinds dit schooljaar ben ik hier op school even de directeur.’ ‘Oh maar dan weet ik al wat u bent’, zegt een van de meisjes uit deze klas. ‘U bent een meisjesdirecteur!’ ‘Ja, ja! Dat klopt! Ze is een meisjesdirecteur!’ roepen een aantal kinderen.
Ik moet hier onwijs om lachen. ‘Juf, kunt u de bal daar helemaal bovenin gooien?’ Een van de jongetjes wijst naar de basket, die niet naar beneden is gehaald. ‘Ja tuurlijk’, zeg ik. De kinderen kijken me vol verbazing aan. Ik gooi vlekkeloos in een keer de bal door de basket en de kinderen kijken me met grote ogen aan. De les kan beginnen. ‘Juf, juf, mag ik ook?’ Om en om worden er ballen door de basket gegooid, we spelen tikkertje en we doen nog een rondje stopdans. Dan komt de gymmeester binnenlopen. ‘Sorry dat ik zo laat ben, ik stond echt vast, maar fijn dat je de groep even wilde opvangen.’ ‘Natuurlijk’, zeg ik. ‘Werk ze nog vandaag hè!’ En ik loop met een grote glimlach de gymzaal uit.
‘Every child is a different kind of flower and all together make this world a beautiful garden.’
