Mijn laatste week

Morgen is het zover, mijn laatste week op de Petrus Dondersschool in Den Haag is aangebroken.

Vorige week was een hele gekke week. De school werd weer opgestart met allerlei maatregelen, zodat de kinderen na een periode van thuisonderwijs weer naar school konden. Maandag waren we nog dicht, want Den Haag was bedekt met een dik pak sneeuw wat het onmogelijk maakte de weg op te gaan.

Op dinsdag waren alle kinderen dan eindelijk weer terug op school. Pas toen kwam voor mij het besef dat mijn laatste twee weken op deze school zijn aangebroken. Er kwamen ouders naar me toe: ‘Super jammer dat je gaat, maar het is je zo gegund, dit is voor jou een mooie vervolgstap.’ ‘Hé juf! Gefeliciteerd hè! Ik wens je heel veel succes, maar dat gaat helemaal goed komen.’ Het was ook super fijn dat deze bemoedigende woorden werden uitgesproken.

Toen ik dinsdagochtend plein-dienst had was een klein jongetje uit groep 4 aan het huilen van de ijzige kou. ‘Juf, wilt u met me meelopen naar de klas? Nu kan het nog…’ Probeer zo’n verzoekje maar eens te weigeren. Zelf wilde ik ook graag naar binnen, want na dertig minuten buiten, raak je gewoon verkleumd. Ik bracht het jongetje naar zijn klas en met een grote glimlach rende hij naar binnen.

Op maandag en vrijdag vervang ik een uurtje groep vier. Van een aantal meiden kreeg ik een tekening met zwaaiende meisjes erop. ‘Alsjeblieft juf die zijn voor u. U vindt tekenen leuk en wij ook…’ (smelt)

Ook andere leerlingen kwamen me al voorzichtig vragen: ‘Juf, mijn papa zegt dat u weggaat. Waarom eigenlijk?’ Dit soort momentjes maken dat het afscheid nemen nu wel ‘echt’ wordt.

Negen jaar is niet niks, dus ik ga er maar het beste van maken. Mijn afscheidscadeautjes voor mijn collega’s liggen al klaar. Ik kijk in ieder geval terug op een onwijs mooie tijd. Ik heb veel geleerd en ben als persoon gegroeid. Zonder de Petrus Dondersschool had ik niet deze mooie stappen kunnen maken. Ik kan daarom ook niks anders zeggen dan dat ik daar meer dan dankbaar voor ben!

‘ Afscheid nemen is niet loslaten, het is een andere manier van vasthouden.’