‘Juf! Het spookt hier!’ Een kleuter rent mijn kantoor in. ‘Er zijn hier allemaal gemene en stoute spookjes!’ ‘Echt waar?’ zeg ik, ‘Volgens mij zijn er hier op school alleen maar lieve spookjes…’ Het jongetje kijkt me verbaasd aan. ‘Echt?’ vraagt hij. ‘Ja’, zeg ik. ‘De spookjes die in mijn kantoor zijn, zijn alleen maar lief.’ ‘Oh, oké ’, zegt hij en hij loopt weer terug naar zijn klas.
De eerste twee weken op mijn nieuwe werkplek zitten er op. Na negen jaar was ik toe aan iets nieuws en ik ben heel goed ontvangen. Al snel voelde het ook alsof ik hier alweer een tijd rondloop. Dit komt vooral, omdat iedereen, zowel de leerkrachten als de kinderen heel open zijn. Geen rare stiltes, maar gewoon leuke kennismakingsgesprekken en heel veel grappige gesprekken en opmerkingen van kinderen.
In de eerste week heb ik mezelf voorgesteld aan alle klassen. Een van de hoofdvragen van de kinderen was ‘Hoe oud bent u?’ Als ik vervolgens vertelde dat ik tweeëndertig was, kreeg ik wisselende reacties. De reacties gingen van: ‘Oh ik dacht achttien…’ Naar: ‘Huh?! Mijn moeder is ook tweeëndertig, maar u heeft echt veel meer rimpels!’ Ik moest hier dus echt heel hard om lachen. Leeftijd inschatten blijft een dingetje voor kinderen en die ‘rimpels’ die zitten er vast omdat ik veel lach… Haha!
In een van de klassen die ik inliep, kreeg ik de vraag: ‘Juf, bent u gemeen…? Ik bedoel eigenlijk, bent u net zo gemeen als de meester?’ ‘Nee hoor, ik eet geen kinderen’, zeg ik lachend. Het jongetje die de vraag had gesteld, kijkt me met een grote glinstering in zijn ogen aan en lacht. Achteraf hoorde ik dat deze leerling eerst best verlegen was. Dat hij dit dus vroeg, was dus voor hem een hele grote stap. Iets om heel erg trots op te zijn!
Aan het einde van de kennismakingsronde langs de klassen, loop ik langs de kleuters. ‘Hoi allemaal, ik kom me even voorstellen, ik ben juf Marjolein…’ Even valt het stil in de klas. Tot een van de kinderen een vinger op steekt. ‘Wil je wat vragen?’ vraag ik. Het kleutertje mompelt iets. ‘Ik versta je niet zo goed, wil je het nog een keer zeggen?’ Opeens hoor ik het kleutertje luid en duidelijk zeggen: ‘Het maakt me niet uit wie je bent, ik wil gewoon naar huis.’ ‘Gelukkig is het ook bijna tijd, want ik zie de papa’s en mama’s al wachten’, antwoord ik. Ik zwaai nog even naar de kinderen en loop de klas uit, maar eenmaal terug in mijn kantoor, moet ik hier heel hard om lachen.
Mijn kantoor is trouwens voor de kleuters nogal indrukwekkend. ‘Juf… waarom staat er een bank in jouw huis?’ ‘Lieverd, dit is niet mijn huis, maar mijn kantoor…’ ‘Kantoor, kantoor….’ herhaalt het kleutertje en loopt terug naar zijn klas. Al snel komt hij terug. ‘Maar ik had toch nog een vraag. Waarom staat daar een bank?’ ‘Ik vind het fijn om af en toe te kiezen waar ik wil zitten’, antwoord ik. ‘Oh oké!’ En huppelend gaat de kleuter terug naar zijn klas.
Ik kijk dus terug op de eerste twee weken met een grote lach op mijn gezicht. Ik ben heel benieuwd wat de komende tijd mij gaat brengen!
‘The best is yet to come!’
