Een hoofd vol

De school waarop ik werk is gericht op talentontwikkeling bij kinderen. Wij willen bij ons op school dat kinderen ontdekken waar hun talent ligt, we laten ze daarom in aanraking komen met techniek en wetenschap, creatief, koken, drama, muziek en dans. Wij stimuleren dat kinderen als ze later groot zijn van hun passie hun beroep maken. De hoge werkdruk in het onderwijs en de stakingen van dit schooljaar hebben mij erg aan het denken gezet. Ik vertel de kinderenin mijn klas elke dag dat ze moeten doen wat ze leuk vinden, dat als het even niet lukt ze niet moeten denken ‘ik kan dit niet’, maar ‘ik kan dit NOG niet’. Bij mij ging er lampje aan en ging mezelf allerlei vragen stellen: Doe ik wel wat ik leuk vind? Moet ik wel juf blijven? Daarnaast zijn er op dit moment veel mensen in mijn leven die gelukkig eerlijk tegen mij durven te zeggen wat ze denken: ‘Doe jij niet veel te veel op je werk?’ ‘Kijk je wel een beetje uit, die burn-out ligt op de loer hoor!’, ‘Lieverd jij werkt veelte hard, ga gewoon iets doen wat jeleuk vindt!’ In de herfstvakantie sliep ik alleen maar en heb ik alleen maar nagedacht. Ik was even mezelf niet meer. Een van mijn beste vrienden opende m’n ogen. Deze persoon vond dat ik er niet meer helemaal bij was met m’n hoofd, mijn verbale en non verbale communicatie klopten niet meer met elkaar. Ik kan me niets anders bedenken dan dat het allemaal te veel werd en er een soort kortsluiting in mijn hoofd ontstond. Tijd om na te denken over mezelf en tijd voor verandering. Vroeger schreef ik hele dagboeken vol, vond ik het heerlijk om opstellen met fantasieverhalente schrijven, toen ik puber was schreef ik hele blogs met verhalen over mijn uitgaansleven op (jawel) Hyves. Als kind hield ik ervan om te tekenen. Op de middelbare school deed ik eindexamen in tekenen en kunstgeschiedenis en heeft mijn docent beeldende vorming me meerdere malen gevraagd of ik echt niet naar de kunstacademie wilde. Uiteindelijkbesloot ik PABO te gaan doen, wantook werkenmet kinderen vond ik geweldig. Mijn andere hobby’s liet ik links liggen en heb er 10 jaar niks mee gedaan. Dus ja! Ik blijf werken met kinderen, maar niks met mijn creativiteit doen is geen optie, vandaarmijn blogs en tekeningen. Ik ben gestart met het volgen van een tekencursus en heb deze website online geknald. Waaromde kinderen in mijn klas voorhouden dat ze iets moeten doen met hun talenten enmezelf op de tweede plaats zetten? De eerste stap om ergens te komen, is beslissen om niette blijven waar je bent.