Al een tijd geleden plande ik dat ik een dag thuis wilde werken om aan mijn leerling dossiers te werken. Al mijn groep 8-ers moeten naar het VO met een goed onderbouwd dossier. Omdat ik op school snel afgeleid ben, heb ik besloten dit alleen nog maar thuis te doen. Op school maak ik op maandag vaak een weekend kletspraatje met mijn collega’s heb ik de standaard kleuter vriendjes en vriendinnetjes die mij de hele dag knuffels komen brengen. Normaal met geplande afspraken, besprekingen en het doorwerken van mijn mailbox lukt dit prima en ben ik niet snel afgeleid. Ook is op maandag altijd mijn ‘langer-doorwerk’ dag zodat ik altijd zeker weet dat mijn IB werk op maandag af is. Maar dossiers vereisen een andere focus. Op dit moment werk ik thuis aan de dossiers en wordt ik afgeleid door de verschrikkelijke sneeuwman die met een grote poedersuikerstrooier de sneeuw met bakken tegelijk uit de lucht laat vallen. Wanneer ik mijn instagram open zie ik een foto van een collega, die een leeg met sneeuw gevuld schoolplein post. Allemaal leuk en aardig, maar ik haat sneeuw! Ik ben zo blij dat mijn voorspellende vermogen een aantal weken geleden zei dat het een goed idee was om thuis te werken op deze dag. Sneeuw, betekent in mijn ogen: koud, glad, ijs, BINNENBLIJVEN. Mijn lichaam fungeert als een soort amfibieën lichaam. In de zomer ben ik actief en warm-bloedig en in de winter heb ik het chronisch koud. Ik ben geneigd naar mijn voordeur te lopen en naar buiten te schreeuwen, ‘stop met strooien verschrikkelijke sneeuwman met je te grote poedersuikerbus.’ Maar helaas, deze juf moet verder werken aan haar dossiers. Heerlijk warm, onder een dekentje, met een kopje thee, met laptop op schoot op de bank, met dikke warme sokken en een joggingbroek aan.
