Op de basisschool komen de meest uiteenlopende dingen voor. Bij de meeste kinderen verloopt alles normaal, hun leer-ontwikkeling, hun sociaal- emotionele ontwikkeling en ook thuis gaat alles goed. Voor de meeste kinderen is thuis een warm bad, er is genoeg aandacht voor de kinderen en de kinderen worden liefdevol opgevoed.
Ook bij mij thuis was dit het geval. Mijn moeder werkte en mijn vader was eigenlijk altijd thuis. Hij nam mij en mijn zusje mee naar zwemles en bracht ons naar de korfbalvereniging. Hij haalde ons uit school en was ook op school vrijwilliger, zelfs toen wij allang niet meer daar op school zaten. In het weekend was mijn moeder er ook, dus dan deden we vaak gezellige dingen met haar. Eigenlijk verliep alles zoals het zou moeten, dit heeft mij gemaakt wie ik nu ben.
Maar helaas is dat niet bij alle kinderen zo. Op de school waar ik werk ben ik onder andere aandachtsfunctionaris voor huiselijk geweld en kindermishandeling. Dit is af en toe best een pittige taak. Als aandachtsfunctionaris ben ik eindverantwoordelijke voor alle meldingen van Veilig Thuis die binnen komen, maar ook voor de meldingen die wij als school doen.
Sinds ik deze taak heb, weet ik dat er toch behoorlijk wat kinderen zijn die hier in hun leven mee te maken hebben. Gemiddeld in Nederland is dat een kind per klas, helaas zie ik bij ons op school dat dat percentage wel wat hoger ligt. Heftig, maar het is wel de waarheid.
Wat ik ook merk is dat veel ouders in situaties van huiselijk geweld of kindermishandeling terecht komen, door totale onmacht. Onmacht in de opvoeding, onmacht in relaties, onmacht door armoede. Deze situaties zijn dan ook een schreeuw van hulp. Ouders die zeggen: ‘Help ik kan dit niet meer!’ ‘Ik red het niet meer!’ of ‘Het lukt me niet meer!’ Wat ik in zo’n situatie gelukkig vaak zie, zijn ouders die hulpverlening met beide handen aangrijpen, zodat wij als school óf niet hoeven te melden, omdat we hulp zelf kunnen organiseren, óf wel melden om hulpverlening snel in gang te zetten. Vaak is de school voor een kind uit een onveilige thuissituatie de veilige haven, de plek waar het zichzelf kan zijn, waar het zich veilig voelt en even geen zorgen hoeft te maken.
Helaas zijn er ook gezinnen waar het anders loopt. De situatie thuis loopt uit de hand en hulpverlening helpt niet zoals het zou moeten helpen. Gelukkig komt dit maar heel weinig voor.
Waarom schrijf ik hierover? Veel ouders kinderen en mensen buiten het onderwijs denken dat Veilig Thuis kinderen uit huis plaatst. Maar dat is niet zo. Veilig Thuis is er altijd om kinderen en ouders te helpen. Om opvoedondersteuning of financiële ondersteuning aan te bieden. Maar ook om hulp voor de kinderen aan te bieden, zoals trauma verwerking of speltherapie. Huiselijk geweld en kindermishandeling zijn vreselijk, maar vergeet niet dat het een noodkreet is, die jij als leerkracht of Intern Begeleider heel serieus moet nemen. Op het moment dat je meldt, doe je het voor de veiligheid en in het belang van de kinderen. Op deze manier laat jij zien dat je hart hebt voor het kind en dat je graag wilt helpen. En dat is mooi!
Ondanks mijn pittige taak als aandachtsfunctionaris weet ik ook dat ik hier al veel kinderen mee heb geholpen. Het is fijn om te zien dat na een traject van begeleiding, het weer goed gaat met een gezin, hoe zwaar de weg ernaartoe ook was.
‘Being able to feel safe with other people is probably the single most important aspect of mental health: Safe connections are fundamental to meaningful and satisfying lives.’
