Ik weet nog dat ik als kind vroeger veel werk maakte van mijn spreekbeurten. In mijn tijd was er nog geen internet en alle informatie moest je uit boeken halen. Plaatjes die je wilde laten zien, moest je eerst kopiëren en uitvergroten. Dit deed ik dan bij mijn moeder op het werk. In het weekend mocht ik met haar mee naar de apotheek en ik stond dan eindeloos plaatjes en informatie te kopiëren.
Afgelopen vrijdag mocht ik twee spreekbeurten zien van groep 8. De eerste werd gedaan door een meisje en ging over kickboksen. Het meisje had een mooie powerpoint gemaakt en begon enthousiast te vertellen. ‘Om de verschillende stoten en trappen uit te leggen, wil ik vragen of iemand uit de klas even naar voren wil komen en wil helpen, zodat ik het voor kan doen.’ In een soort slow motion laat ze de verschillende stoten en trappen zien met hulp van een klasgenootje. Ook wordt er een mooi voorbeeld gegeven van een soort ‘draaikick’ die ze naar eigen zeggen nog een beetje moeilijk vond. Aan het eind van de spreekbeurt vertelt ze nog heel enthousiast over de verschillende gewichtsklassen in het kickboksen en een aantal onverslagen idolen. Ik vraag haar of ze zelf ook aan kickboksen doet. ‘Ja juf, alleen ik mag van mijn moeder nog geen wedstrijden doen, dat vindt mijn moeder nog te gevaarlijk. Maar ik zou het zooooo graag willen!’ Zoals ik het meisje alles heel technisch heb horen uitleggen aan haar klasgenoten, zou ik haar zo een kickboks-training zien geven.
Daarna volgt nog een spreekbeurt. Deze gaat over Mars. Heel technisch wordt er uitgelegd dat de dampkring op Mars veel dunner is dan op de aarde, en dat je daarom zonder een beschermend pak op Mars dood zou gaan aan de felle straling van de zon. ‘Zelf zou ik ook heel graag een keer naar Mars gaan….’ zegt het meisje. ‘Het lijkt me zo cool om ergens naartoe te gaan, waar nog nooit iemand geweest is!’ ‘Ben je dan niet bang voor de lancering en de reis daar naartoe?’ vraag ik. ‘Nee ook dat heb ik er wel voor over…’ Ik zeg dat het mij juist heel eng lijkt, omdat bang dat de lancering mis zou kunnen gaan en mijn raket dan verbrand in de dampkring. ‘Haha…’ lacht ze.
Nadat de klas elkaar tips en tops heeft gegeven, ronden we de dag af. De cijfers willen ze nog niet weten, die krijgt iedereen tegelijk. Ik ben trots op deze dames, knap dat ze met zoveel zelfvertrouwen kunnen vertellen over een onderwerp dat hun interesseert, zonder dat er zenuwen te zien zijn!
‘Self confidence is a super power. Once you start to believe in yourself, magic starts happening.’
