‘Een kind is een product van de opvoeding.’ Een opvatting die in mijn ogen deels waar is, maar niet volledig. Wat ik wel zeker weet is dat je opvoeding je tekent voor wie je bent. Alles wat jij als kind, zowel positief als negatief meemaakt, heeft een groot effect op de verdere invulling van je leven, hier gaat het vooral om de normen en waarden die jij meekrijgt. Ik ga een aantal gebeurtenissen uit mijn leven omschrijven, die veel indruk op me hebben gemaakt en die ervoor hebben gezorgd dat ik ben zoals ik ben.
Bij mijn ouders thuis waren ik en mijn zusje altijd vrij om te gaan en te staan waar wel wilden. Maar wat we wel echt hebben meegekregen in onze opvoeding is het buitenspelen. Tv kijken deden we ‘s avonds, maar na schooltijd zei mijn vader vaak: ‘Hup, trek je jas aan en gaan lekker naar buiten.’ Toen ik klein was, was het trouwens: ‘Trek je overall en regenlaarzen aan en ga naar buiten.’ Ik weet dat ik en mijn zusje veel speelden in de tuin. Mijn vader had een eigen moestuin, we hadden ook veel dieren: twee konijnen, twee katten, kippen, een geitje, vissen en ooit zijn er ook nog cavia’s geweest en een lammetje. Ik weet niet beter dan dat wij vaak groente uit onze eigen tuin aten. Mijn buurman had een boerderij, een keer in de zoveel tijd slachtte hij een koe en wij aten daar gedurende langere periode het vlees van. Eieren kwamen van onze eigen kippen. En ook onze konijnen en geit werden verwend met het voedsel uit de eigen tuin.
Ik denk dat ik hierdoor al vrij jong bewust ben geworden van waar ons voedsel eigenlijk vandaan komt. En ik denk ook, dat dit een van de redenen is dat ik op dit moment vegetariër ben. De situatie zoals hierboven beschreven is een ideale situatie, een situatie waarin ik zelfs weer vlees zou gaan eten. Het feit dat de dieren een goed leven hebben gehad, dat de groente die je eet vers is, en niet bespoten wordt. Tegenwoordig wordt voedsel in massaproductie genomen, en heb ik hier in Den Haag in mijn tuin geen ruimte om zelfvoorzienend te zijn. Daarnaast zat het denk ik al langere tijd in mij om vegetariër te worden. Ik weet nog dat in een dorp een paar kilometer vanaf het huis van mijn ouders een grote kippenslachterij was. Veel van mijn vrienden werkten daar, en pakten diepgevroren kippen in voor transport. Op zich geen verkeerd weekendbaantje en het betaalde goed. Voorwaarde was alleen dat voor je daar kwam werken je verplicht een rondleiding moest volgen door de gehele fabriek. De dag voordat ik ook in de fabriek zou gaan werken, had ik een slapeloze nacht. Ik was misselijk en mijn maag draaide om toen ik het kantoor van de slachterij inliep voor de rondleiding. Na tien minuten wilde ik niks anders dan naar huis, ik kon het namelijk niet over mijn hart verkrijgen dat ik met eigen ogen zou zien hoe kippen vermoord zouden worden. Ik weet dat ik daardoor een hele periode geen kip meer heb gegeten. Nu, na ook al een aantal keren door supermarktvlees voedselvergiftiging te hebben gekregen, eet ik al 8 maanden geen vlees meer.
Naast de vrijheid die ik en mijn zusje hadden, waren er ook altijd wel strikte regels. Mijn zusje en ik moesten op de afgesproken tijd terug zijn, als wij bij vriendjes en vriendinnetjes gingen spelen. Als wij met onze buurmeisjes gingen skeeleren, moesten we voor het donker binnen zijn. Ook later toen ik rond mijn zestiende mocht uitgaan, waren deze tijden er. En als ik niet op tijd thuis was, zat ik met een boze vader opgescheept. Ik was als baby en klein meisje een papa’s kindje. Ik en mijn vader waren onafscheidelijk. Ik ben zijn eerste kind en hij was vroeger altijd thuis, terwijl mijn moeder werkte. Als mij en mijn zusje onrecht werd aangedaan, was mijn vader de beschermer. Wij waren zijn alles. Dit kreeg echter een andere wending, toen ik vriendjes begon te krijgen op wie ik verliefd werd. Dit was hoofdpijn voor mijn vader, geen enkel vriendje, ongekend afkomst, of huidskleur was goed genoeg. Zelfs de meeste simpele boerenjongen werd niet goedgekeurd. Uiteindelijk leerde ik mijn huidige man kennen toen ik 19 was, en wat was dat (in het begin) een drama. Mijn vader wilde geen kennismaken met mijn nieuwe vriend en de eerste jaren dat we samen waren, kwam hij niet bij mijn ouders over de vloer. Na 6 jaar begon mijn vader eindelijk tot inkeer te komen en dat moest ook wel, want inmiddels woonden we samen. Inmiddels kunnen ze goed met elkaar overweg, maar dit heeft echt tijd nodig gehad. Ik vond het moeilijk om tussen twee vuren te staan, maar ben blij dat het uiteindelijk goed is gekomen. En ik denk dat dit onder andere komt door mijn koppigheid (wat overigens een familietrekje van mijn vader is), als ik iets wil, dan ga ik ervoor, no matter what! En dat is me dus ook in mijn relatie gelukt.
Elk huisje heeft z’n kruisje zeg maar, en bovenstaande was niet het enige waar ik mee te maken kreeg. Ik groeide namelijk op met één opa en oma. Dit waren de vader en moeder van mijn moeder. Ik vond het als kind best gek dat ik maar een opa en oma had, andere kinderen uit mijn klas hadden namelijk twee opa’s en oma’s. De opa en oma die ik kende, stonden altijd voor me klaar. Ik heb super fijne herinneringen aan ze en ik zag ze wekelijks. Mijn oma overleed uiteindelijk toen ik 14 of 15 was, mijn opa toen ik 17 was. Toen ik oud genoeg was om het te begrijpen, werden de verhalen over mijn andere opa en oma verteld. Mijn vader kwam uit een groot gezin, zijn vader en dus mijn opa, heeft hem op jonge leeftijd verlaten. Hij heeft hem nooit goed gekend. Als ik mijn ouders mag geloven, was mijn oma behoorlijk koppig, leidde een dubbelleven, en wilde mij vanaf baby af aan al niet zien. Mijn ouders hebben dat daarom maar zo gehouden. Ook mijn ooms en tantes ken ik niet, er is in die tak van de familie te veel gebeurt. Wel heb ik ooit per ongeluk mijn nicht ontmoet, toen ik ging stappen met een goede vriend van mij, die haar ook goed bleek te kennen. Ik heb me daarom maar voorgesteld met: ‘Hi ik ben Marjolein, ik ben je nicht.’ Vol afgunst werd ik aangekeken, ze draaide zich om en liep weg. Ergens vond ik het wel jammer, ik was er namelijk van overtuigd dat wij beide niks met de gebeurtenissen in onze familie te maken hadden. Zij vulde daarentegen de denkbeelden vanuit haar familie op mij in. Ik ben dus voornamelijk opgegroeid met vriendjes en vriendinnetjes om mij heen, mijn buurmeisjes en natuurlijk ook mijn zusje. Familie is in mijn optiek dan ook voornamelijk het gezin waarin ik ben opgegroeid. Gelukkig heb ik, ondanks deze omstandigheden, een hele leuke jeugd gehad. Het heeft mij geleerd mijn cirkel om me heen klein te houden. Mijn vader, moeder en zusje zijn alles voor me en dat waren ook mijn opa en oma. Mijn opa en oma hebben mij en mijn zusje door en door verwend, kwamen vaak langs en voor ons was dit geweldig! Ik heb als kind, ondanks bovenstaande echt niks gemist of tekort gehad.
Zoals jullie hebben kunnen lezen, was mijn opvoeding zowel vrij, als met strenge regels, maar wel in een kleine en beschermde kring. Toen, maar ook nu nog steeds, merk ik dat ik waarde hecht aan mijn vrijheid, maar ook aan een kleine kring met mensen om me heen die me écht kennen. Ik heb geen behoefte aan grote uiteenlopende vriendengroepen, het is goed zoals het is. Ik ben goed zoals ik ben met de mensen om mij heen. Als ik als kind af en toe verdrietig was, was daar altijd mijn moeder die zei: ‘Lieverd, het maakt niet uit hoe je bent, wie je bent of wat je doet. Je bent goed zoals je bent, en zolang jij gelukkig bent, zal ik je steunen in alles wat je doet.’
Ik was 16 toen ik begon aan de pabo en in het tweede jaar van mijn opleiding besloot ik heel eigenwijs naar Groningen te verhuizen. Met de opvoeding die ik heb meegekregen, de vrijheid en de regels, kon ik lekker gaan rebelleren. Who cares als je vijf dagen per week uitgaat en hier en daar colleges skipt? Uiteindelijk heeft het ervoor gezorgd dat ik op jonge leeftijd fouten kon maken en mijn grenzen kon verleggen. In sommige gevallen kwam ik erachter dat mijn ouders in de opvoeding die ze me meegaven echt gelijk hadden, in sommige gevallen heb ik geleerd dat de aanhouder wint en dingen ook echt anders kunnen. Hoe dan ook, ben ik dankbaar voor alles wat ze me hebben meegeven en voor elke spiegel die ze me voor hebben gehouden. Het heeft me gemaakt wie ik ben, het heeft me geleerd blij te zijn met mezelf en het heeft me geleerd onafhankelijk te zijn.
‘The greatest gifts you can give your children are the roots of responsibility and the wings of independence.’
